Inne Oblicza Historii :: Zobacz temat - Medale i odznaczenia Hiszpanskie z okresu 1936-1975

Pochwał: 6

Na czele dywizji stanął generał Agustín Muñoz Grandes. Był jednym z najwybitniejszych żołnierzy hiszpańskich (bohater między innymi wojen w Maroku) bliski falangistowskim ideałom społecznym, słynący z umiejętności dowodzenia w walce oraz dobroduszności i ojcowskiej troski o swoich żołnierzy na froncie.

Muñoz Grandes był idealną osobą do tego przedsięwzięcia, gdyż był doradcą taktycznym niemieckiego admirała Wilhelma Canarisa, szefa tajnych służb Abwehry.

Po zakończeniu rekrutacji, 13 lipca 1941 r., pierwsze jednostki, które opuściły Dworzec Północny w Madrycie, żegnały się z bliskimi i tłumem ludzi, z podniesionymi rękami, przy akordach „Cara al Sol” (hymn falangi). Ich ostatecznym celem był obóz Grafenwörh we wschodnich Niemczech, gdzie zostali przekształconi w 250 Dywizję Piechoty Wehrmachtu (250 Dywizja Armii).
W obozie Hiszpanie otrzymali mundury Wehrmachtu ( jednocześnie stanowczo odmówili pozostawienia swoich Niebieskich koszul!!!) i przeszli 5 tygodniowe szkolenie.
20 sierpnia, po złożeniu przysięgi wierności Hitlerowi (która została specjalnie zmodyfikowana, aby wspomnieć o walce z komunizmem), Błękitna Dywizja została wysłana na Front Rosyjski. Została przewieziona pociągiem do Suwałk w Polsce, skąd musiała iść dalej pieszo. Po dotarciu do Smoleńska został wysłany do oblężenia Leningradu, gdzie wszedł w skład niemieckiego XXXVIII Korpusu Armii, wchodzącego w skład 16. Armii.

Błękitna Dywizja wyjeżdżająca do Rosji z obozu szkoleniowego Grafenwohr, wyglądała następująca:

Sztab dywizji. 189 mężczyzn. (KDO.JNF.DIV.250)
262 pułk piechoty. 3012 mężczyzn.
263 pułk piechoty. 3012 mężczyzn.
268 pułk piechoty. 3012 mężczyzn.
grupy przeciwpancerne. 574 mężczyzn.
250 pułk artylerii. 2793 mężczyzn.
250 batalion rezerwowy. 601 mężczyzn.
Grupa armat. 531 mężczyzn.
Grupa sygnału. 511 mężczyzn.
Saperzy. 712 mężczyzn.
Usługi transportowe. 1034 mężczyzn.
Usługi administracyjne. 257 mężczyzn.
Usługa medyczna. 518 mężczyzn.
Służba weterynaryjna. 237 mężczyzn.
Żandarmeria. 33 mężczyzn.
Stanowiska wojskowe. 18 mężczyzn.

Pochwał: 6

Myślę, że nadszedł czas na przedstawienie typów nieśmiertelników hiszpańskich. Nieśmiertelniki hiszpańskie możemy podzielić na trzy typy ( modele).

Typ 1. odpowiadają one tym dostarczonym w obozie Grafenwöhr
Przykładowy nieśmiertelnik pochodzący z mojej kolekcji. Bardzo ciekawy – bo noszony na nadgarstku, na skórzanym pasku
W tym typie mamy do czynienia z kropkami i z kwadratami.
I tak – kropki występują po SPAN. DIV.
Natomiast kwadraty występują w następnej linii – tej z numerami pułku i kompanii.

Pochwał: 6

Typ Pośredni
Były to nieśmiertelniki z tak zwanych Batallones de Marcha (ERSATZ SPANISCHE DIVISION 250) – otrzymywali je żołnierze, którzy opuszczali obóz Hof

Typ 2 - jest to model najpowszechniejszy, który obowiązywał do rozwiązania dywizji. Jego cechą charakterystyczną jest między innymi tak zwane "Złamane D" - brak kawałka wybitej literki D

Pochwał: 6

Hiszpańscy żołnierze mieli, krótko mówiąc - w dupach niemiecki regulamin i porządek. Najlepszym tego przykładem są właśnie nieśmiertelniki. Hiszpanie nosili je w miejscach nieregulaminowych ( na przykład na nadgarstkach), cieli je na różne wzory...
Poniżej kilka takich przykładów.

Pochwał: 6

Sprawą oczywistą jest, że pojawiają się kopie nieśmiertelników Division Azul. Są one rozpoznawalne, choć znam fałszerzy, którzy pracują nad poprawą tego stanu rzeczy.
Kopie nieśmiertelników są robione "niedokładnie" ( i całe szczęście!!!). Fałszerze nie zwracają uwagi na wcześniej opisane "kropki i kwadraty". Nawet jeśli je już stosują - blaszka jest łatwo rozpoznawalna jako kopia.
Ponizej przedstawiam kilka zdjęć takich kopii.

Pochwał: 6

Zamykając temat hiszpańskich nieśmiertelników należy wspomnieć o blaszkach z wojny domowej. Na mocy królewskiego rozkazu z 17 sierpnia 1921 r. znak tożsamości armii hiszpańskiej jest tworzony z charakterem regulacyjnym, którego cechy to:
Aluminiowa tarcza o średnicy 24 mm i grubości 2 mm. Dwa milimetry od krawędzi znajduje się otwór o średnicy 5 mm, tak aby taśma zawieszenia przeszła przez niego. Na jednym ze stron zostanie wybity numer, którego liczby będą miały 5 mm. wysokości.
Znaki te będą numerowane kolejno od 1 do 100 000, w ramach każdej z serii niezbędnych do dostarczenia go całej armii. Seria będzie znajdować się na dole znaku w formie wielkiej litery o takich samych wymiarach jak cyfry, zaczynając od A.

W tym momencie dochodzimy do "polskiego akcentu" w temacie hiszpańskich niesmiertelników.

W 1928 roku szef Służby Zdrowia Wojska Polskiego, gen. bryg. Stanisław Rouppert, jako przedstawiciel Polski w Międzynarodowej Komisji Normalizacji Materiałów Sanitarnych w Genewie, przedstawił projekt nowego znaku identyfikacyjnego. Projekt ten wygrał konkurs i został zatwierdzony przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż.

W 1931 roku Instytut Techniczny poprawił i wprowadził nowy wzór tabliczki identyfikacyjnej (wzór 1931). Była to owalna płyta o wymiarach 40 mm x 50 mm i grubości 1,5 mm, w osi poprzecznej (krótsza) posiada dwa nacięcia o szerokości 14 mm, ułatwiające łamanie na pół, oraz trzy otwory o średnicy 4 mm w górnej połowie, dwa w dolnej połowie.
Po obu stronach znajdowały się litery o wysokości 3 mm, cyfry o wysokości 2 mm, a przez dwa górne otwory przepuszczano linę o długości 750 mm. Plakietka identyfikacyjna była noszona na szyi pod bielizną, nie można jej było zdjąć, aby zapobiec zgubieniu. Został wykonany z duraluminium.
Wiele krajów europejskich (i nie tylko np. Turcja) zaczęło stosować ten schemat.
W zarządzeniu okólnym z dnia 1 września 1932 r., przyjęto w Hiszpanii model owalny.