Inne Oblicza Historii :: Zobacz temat

Major Posty: 1560

Oleg Fajg

Dnia 19.VIII.1943 roku, Roosevelt i Churchill zdecydowali się rozpocząć badania nad atomem. Być może, że to właśnie wtedy do Projektu Manhattan wkradł się „wirus dezinformacji”, który brytyjski wywiad otrzymał od Abwehry…

Pod koniec 1943 roku, w inżynieryjno-technicznych badaniach Instytutu Ahnenerbe pojawił się zagadkowy Projekt Lokki mający najwyższy priorytet w hitlerowskim programie uzbrojenia…
Co się ukrywało za tym obrazem mitycznego wilka z dawnych skandynawskich legend? Wielu sądzi, że chodziło tutaj o stworzenie broni nuklearnych, i w końcu 1943 roku inżynierowie-jądrowcy mogli już przedstawić Himmlerowi pierwszy model niemieckiej bomby atomowej.
(J. D. Farrell – „Reich of the Black Sun: Nazi Secret Weapons & the Cold War Allied Legend”)

Bomba A jako towar na wymianę

Jubileusz 70-lecia zdetonowania pierwszego na świecie atomowego ładunku w ramach amerykańskiego Projektu Manhattan i późniejsze przerażające bombardowania atomowe Hiroszimy i Nagasaki wyzwoliły nową falę publikacji o tajemnicach pojawienia się na świecie najgroźniejszej broni z triady ABC broni masowego rażenia – BMR w XX wieku. do tego niektóre źródła uważają, że w dniu 16.VII.1945 roku, w okolicach miasta Alamogordo, NM, pod kodowym kryptonimem Trinity (Trójca Przenajświętsza – przyp. tłum.) zostało zdetonowane jakieś dziwne i wcale nie-amerykańskie urządzenie.
Jeszcze wiele lat potem, znany badacz projektów atomowych Jim Baggott w swej książce „Tajna historia bomby atomowej” pisał, że w przeczuciu oczywistego krachu Trzeciej Rzeszy, SS-Reichsführer Heinrich Himmler usiłował ukryć i nawet zdezawuować postępy niemieckich uczonych i zrobić z bomby atomowej towar na wymianę w złożonej grze politycznej. Baggotta wspiera w tym znany „krypto-historyk” Joseph Farrell, który w swej książce „Reich of the Black Sun…” cytuje jakąś notatkę – przekazaną mu jakoby przez anonimowego archiwariusza z Pentagonu, która została przejęta w swoim czasie przez wojska Aliantów na terytorium Francji. W niej mówiło się o tym, że Obiekt Lokki jest gotów do prób, do których przeznaczono akwen Oceanu Północnego, płaskowyże Europy Środkowej i stref okupowanych Europy Wschodniej.
Amerykański historyk uważa, że w ostatecznym rezultacie podjęto decyzję przeprowadzenia pierwszej próby w grudniu 1943 roku, w zachodniej części okupowanej Białorusi. W celu zabezpieczenia tajności i bezpieczeństwa całej operacji został wybrany pretekst – likwidacja partyzanckich grup z letniej „wojny o szyny” i dlatego w leśne masywy położone na zachód od Homla zostały przerzucone w trybie pilnym trzy dywizje SS. W czasie zimy 1943/1944 one zabezpieczały ogromny obszar kilkuset kilometrów kwadratowych, wysyłając miejscową ludność do obozów koncentracyjnych i do robót przymusowych w Niemczech oraz likwidowały oddziały partyzanckie. I wreszcie na początku marca 1944roku, Obiekt Lokki został dostarczony na miejsce testów w głuchej, błotnistej krainie.

Tajemniczy wybuch

Podobnie jak Farrell dla rekonstrukcji pierwszego w historii jądrowego niebezpieczeństwa także wiele zrobił jego kolega po piórze David Irving. W swych książkach „Atomowa bomba Adolfa Hitlera” i „Broń jądrowa Trzeciej Rzeszy: Niemieccy fizycy w służbie dla hitlerowskich Niemiec” opowiada on o tym, jak to w pewnej odległości od PUNKTU ZERO rozmieścili się twórcy broni atomowej i kilku wysokich oficerów SS, w tym sam Reichsfürer. Wszyscy stanęli obok lornet nożycowych i pulpitów z różnymi przyrządami. Uwaga wszystkich spoczęła na Himmlerze, który energicznie rzucił rozkaz: Zaczynajcie! – i prof. Abraham Esau nacisnął wielki, czerwony guzik…
Nad lasami i błotami przeleciał ognisty wicher, a w dali wyrósł ogromny, czarny grzyb atomowy. Wstrząs targnął wszystkimi. W promieniu kilku kilometrów las się przewrócił i spłonął wraz z zwłokami ludzi i zwierząt. Ocalały jedynie żelbetonowe schrony i ciężkie czołgi…

Zagadka HSG

Na początku lat 90., białoruscy ekolodzy badali radioaktywne ślady katastrofy w Czarnobylu i nieoczekiwanie odkryli to, co później nazwano HSG – Homelską Strefą Geopatogenną. Mierząc radioaktywne tło ziemi w zachodnich terenach homelszczyzny, ekolodzy zmierzyli jakieś dziwne anomalie promieniste z jakiegoś dawniejszego wydarzenia. Na kilkunastu hektarach lasu rośliny i zwierzęta miały jakiś dziwny wygląd, zaś miejscowi unikali tych „niedobrych miejsc”.
Należy tu dodać, że na początku 1944 roku hitlerowska propaganda zaczęła szeroko rozpisywać się o tym, że stworzeniu nowej „cudownej broni”, będącej w stanie w mgnieniu oka zniszczyć wrogów Reichu. Ten dziwny, na pierwszy rzut oka, przeciek ultratajnej informacji, w pełni oddaje sens tej politycznej gry Himmlera, który nie będąc w stanie ukryć całej skali prowadzonych prac nad bronią A, po raz któryś uciekł się do dezinformacji otoczenia, jednocześnie kierując ich uwagę na takich projektach, jak np. zbudowanie separatorów izotopów.
Jeszcze jednym miejscem, w którym miała miejsce „podziemna” kumulacja sił i środków do wytworzenia broni nuklearnej było miasteczko Butzbach w okolicach Frankfurtu n./Menem w Hesji (N 50°26’ – E 008°40’). To właśnie tam miały miejsce próby z nowymi typami separatorów, zbudowanymi na zasadzie „molekularnego promienia” i „izotopowej śluzy”. Niektóre źródła Projektu Uranowego (chodzi o Towarzystwo Uranowe - Uranverein - przyp. tłum.) podobnie jak Farrell wyznają pogląd, że takich punktów zbornych niemieckich bomb A było kilka, zaś najbardziej wiarygodnymi z nich należy uważać Butzbach i Hechingen (w Badenii-Wirtenbergii; N 48°21’ – E 008°58’). Ostrożne oceny ilości wydobytego tam uranu-235 uzyskanego tam w latach 1941-1944 przywodzą na myśl możliwość wykonania kilku ładunków o mocy do 3 kt każdy, jednakże należy się tu zgodzić ze sceptycznie nastawionymi badaczami, wskazującymi na wiele nieznanych jeszcze czynników.

Problem ciężkiej wody

W danych centrach eksperymentalnych przeprowadzano jakieś prace montażowe, które wykonywała firma Hellige z takim poziomem tajności, że wyniki nie były znane nawet kierownictwu Projektu Uranowego. Zadziwiające, ale w dokumentach Projektu Uranowego po 1942 roku praktycznie przestało się wspominać o ciężkiej wodzie – D2O i o wszystkich związanych z nią problemach. Najwidoczniej kierownictwo Projektu uznało budowę stanowisk do jej otrzymywania jako rzecz trzeciorzędnego znaczenia, co mogło być związane z otrzymaniem dostatecznej ilości wysoko wzbogaconego U-235. Zupełnie inaczej na problem ciężkiej wody patrzono w Ameryce, gdzie ten problem od razu określono jako BARDZO WAŻNY i otrzymał solidne finansowanie.
Alternatywny punkt widzenia na zmiany strukturalne, które miały miejsce w Projekcie Uranowym jesienią 1943 roku, dokładnie przedstawiono w pracach znanych badaczy wojskowo-technicznych tajemnic III Rzeszy – Harry’ego Highlanda i Jima Beggotta. Wynika z nich, że na początku konstruowania bomby A, cała działalność badawcza została przekierowana na zupełnie nowe tory, które dr Dübner sformułował jako problem otrzymywania energii jądrowej sposobem odmiennym od rozszczepienia jąder uranu, rozwiązywanym na najszerszej podstawie. Tym sposobem, na wiosnę 1944 roku, prowadzący naukowy specjalista z grupy Dübnera – prof. Gerlach zaczął badać syntezę termojądrową wedle tematu: Próby wzbudzenia reakcji jądrowych przy pomocy wybuchów. W lecie 1944 roku, na poligonie SS w Kummersdorfie została przeprowadzona seria eksperymentów inicjowania reakcji termojądrowych na drodze eksplozji ładunków kumulacyjnych zwyczajnego materiału wybuchowego. W tych doświadczeniach posługiwano się czysto-srebrnymi kulami o średnicy 5-10 cm, wypełnionymi deuterem (D albo 2H* - przyp. tłum.) i otoczonych ze wszystkich stron materiałem wybuchowym. Zakładano, że czyste srebro zachowa ślady promieniowania radioaktywnego, które powstanie w wyniku reakcji syntezy termojądrowej po jednoczesnym odpaleniu materiału wybuchowego ze wszystkich stron. Do tego srebrne kule pod naciskiem siły wybuchu implodowały z prędkością 2500 m/s. W kulach powstawała ogromna temperatura i ciśnienie, ale śladów promieniowania nie znaleziono.

Superpotężne fugasy jako BMR?

W połowie 1944 roku, w Projekcie Uranowym miały miejsce jakieś poważne wydarzenia, najprawdopodobniej związane z badaniami i seryjną produkcją bomb A. Dokumentalnych świadectw o przyczynach tego powstania tego punktu zwrotnego w działalności Klubu Uranowego uchowało się bardzo mało. Najczęściej cytuje się tutaj jakieś analityczne memorandum Oddziału Wywiadu 9. Armii Lotniczej USA z dnia 19.VIII.1945 roku, pod dziwnym tytułem: „Badania, wyniki, prace i praktyczne wykorzystanie niemieckiej bomby atomowej”.
W tym niezwykłym dokumencie wraz z zeznaniami internowanych członków Klubu Uranowego znajduje się także meldunek dowódcy bombowca Heinkel He 111 – Hansa Zinssiera, który brał udział w próbach jakichś supersilnych fugasowych bomb, na początku października 1944 roku. Zgodnie z rozkazem, po zrzuceniu bomb on powinien obserwować efekty działania tej BMR poprzez zrobienie oblotu epicentrum na odległości 10 km. Według słów pilota, najpierw zobaczył on oślepiający błysk światła wybuchu, który potem wstrząsnął samolotem potężną falą uderzeniową, zaś potem nad ziemią podniósł się ogromny, grzybowaty obłok. Do tego jeszcze powstały bardzo silne zakłócenia elektromagnetyczne, które urwały łączność radiową.
Kończy się ten wykład rezolucją wywiadu sił lądowych USA, w której zrobiono ciekawy wywód, że w końcu 1944 roku, przede wszystkim Wehrmacht już posiadał kilka jednostek doświadczalnych ładunków jądrowych, ale nie mógł ich użyć na Europejskim Teatrze Działań Wojennych ze względów niezależnych dla jego dowództwa…

Tekst i ilustracje – „Tajny XX wieka”, nr 38/2015, ss. 4-5
Przekład z j. rosyjskiego - ©Robert K. Leśniakiewicz