Kościuszko - bohater rzeczywisty czy propagandowy?

Witam,
Chciałbym poruszyć temat "ikony" polskiego ruchu niepodległościwego - przywódcy kilkumiesięcznego powstania określanego jego imieniem będącego ostatnią i mocno spóźnioną próbą oporu przeciwko likwidacji dawnej Rzeczypospolitej.
Wbrew pozorom dziwna to postać - niewątpliwie dobry inżynier d.s fortyfikacji, bardzo sprawny organizator ale i ...sfinks polityczny - człowiek nie potrafiący przemawiać, jak twierdzą niektóre źródła chorobliwie wręcz podejrzliwy...milczek...
Dziwc musi jedno - po kilku latach spędzonych w więzeniu uwolniony przez cara Pawła I traci jakby zupełnie zainteresowanie sprawami swojego kraju - a umiera przecież dopiero w roku 1817 - już pod rządami króla Aleksandra Romanowa, którego zreszta gorąco popiera.
Może zresztą źle to wyraziłem - nie można powiedzieć, że traci zainteresowanie bo widać, że martwi go los kraju - problemem jednak jest wyraźny brak jakichkolwiek praktycznych działań - porównajmy go choćby z gorączkową wręcz aktywnością Dąbrowskiego - aktywność Kościuszki ogranicza się do banalnej korespondencji...i stawianiu nierealnych i tragikomicznych wręcz warunków ewentualnej współpracy.
Ciekawe, że Katarzyna Wielka mówiła o nim jednozancznie, że "kompletenie nie stanął na wysokości zadania jakie dośc przypadkowo powierzył mu jego kraj"
Jestem ciekawy co sądzicie o tej dla mnie bardzo kontrowersyjnej postaci, która moim zdaniem trafiła do naszego "panteonu" dość w sumie przypadkowo a jej całościowy wizerunek jest wręcz sztandarowym przykładem "historii ku pokrzepieniu serc"

Pią 06 Lis, 2009 14:11

Według mnie jest to klasyczny bohater z ludzką twarzą. Jak miał ochotę na dziewczynę, to ja po prostu brał. Gdy się posunął za daleko, dał dyla za ocean. Lubił wypić ponad miarę, przez co zdaniem wielu przegrał bitwy, które wygrać powinien, miewał wątpliwości, zwątpienia itp. Jest po prostu takim bohaterem, jakich mają inne narody: "tak, ale..." - vide Churchill dla Anglików chlejący jak Kościuszko, który doprowadził do śmierci tysiące żołnierzy, wymyślając Gallipoli, czy Waszyngton, będący gorącym zwolennikiem niewolnictwa.
Niestety, u nas bohaterów się pokrywa brązem, tając wszystko, co nie pasuje do wizerunku ideału. I gdy się o tych przywarach dowiadujemy, powstają takie wątpliwości. Ja na przykład mam poważne wątpliwości, czy Stefan Czarniecki zasługuje na piedestał, ale to temat na inną dyskusję. Co do Kościuszki wątpliwości nie mam (choć pił autentycznie za dużo...).

Sob 07 Lis, 2009 19:54

Gollum napisał:

Ja na przykład mam poważne wątpliwości, czy Stefan Czarniecki zasługuje na piedestał, ale to temat na inną dyskusję.

Ot, po prostu, człowiek który zawsze dbał o finanse rodziny, nawet w niezbyt praworządny sposób.
_________________
Nasza droga nie wiodła przez stepy
I pustynie ogromne piaszczyste
Dla nas twierdzą była leśna głusza
Wiejskie chaty i pola ojczyste

Sob 07 Lis, 2009 20:29

Ale dlaczego akurat jemu zaproponowano dowództwo nad powstaniem narodowym - przecież póki co to raczej wygrał tylko kilka małych bitew o dość lokalnym znaczeniu, mówca z niego żaden,umiejętności politycznych i zaplecza politycznego za bardzo nie miał - może właśnie dlatego jako kandydata do "ręcznego sterowania"?

Pon 09 Lis, 2009 18:50

Ciekawe tylko czy wówczas był jakiś lepszy kandydat na dyktatora? Pytanie całkowicie otwarte. W moich oczach Tadeusz Kościuszko jest jednak optymalnym człowiekiem na tym stanowisku. Choć bezpośrednim skutkiem powstania była likwidacja Państwa Polskiego, to poruszył chłopstwo do czynu i po raz pierwszy w historii Polski.

Pon 09 Lis, 2009 21:35

Cytat:

może właśnie dlatego jako kandydata do "ręcznego sterowania"?

Skoro tak, to kto miałby nim sterować? Albo z drugiej strony - kto byłby wyraźnie lepszym przywódcą powstania?
_________________
Dmą w rogi zaklęte
Dudni ziemia, kurz staje
Jako burze w szale
Idą, idą Wandale!
Szaleją topory
Dzicy jako zwierzory
Szpony bogów w szale
Idą, idą Wandale!

Pon 09 Lis, 2009 22:15

Koledzy raczą żartować z tym chłopstwem i jego dość mocno "przymusowym" poruszeniem do walki.
Może tytułem ciekawostki warto porównać wysiłek obronny ( w tym to tzw. poruszenie chłopstwa) w latach 1655-1660 i nieprawdopodobną wręcz mizerię obronną w latach 1792-1794 - jakoś obywateli mieli wyraźnie mniejszą motywację do walki...a i w jednym i drugim przypadku walczyli wszak o to samo - o przetrwanie państwa...
Wracając do Kościuszki - proste pytanie czy był jakikolwiek inny kontrkandydat oraz na podstawie czego zdecydiowano, że kandydat nadaje się na ... właśnie na co - na dyktatora wojskowego? na superhetmana in spe ? Przywódcę republiki? Może ktoś z was może polecić jakieś dobre opracowanie genezy tego zrywu?
Co do "sterowania" to chciałbym zauważyć, że było to tylko pytanie - osobiście spotkałem się z twierdzeniami, że był wygodnym kandydatem dla Czartoryskich ale jakoś nie jestem przekonany do uzasadniającej to argumentacji...

Wto 10 Lis, 2009 11:49

Kościuszko był już dobrze znany. Owszem, w kraju spektakularnych sukcesów nie miał, ale szła za nim amerykańska sława.
A do ewentualnego sterowania chętni by się znaleźli, że wspomnę księcia Józefa Poniatowskiego.
Że nie uaktywnił się jak Dąbrowski? Bo nie bardzo wierzył Napoleonowi

Wto 10 Lis, 2009 13:29

Tylko, że w momencie gdy Kościuszko przyjeżdza do Francji Napoleona tam raz, że nie ma , dwa, że jest tylko jednym z wielu generałów rewolucji - do jego późniejszej pozycji jeszcze daleka droga - co w tym czasie robi Kościuszko dla polskiej sprawy poza dość kuriozalnym "wycofaniem się ze skutków przysięgi na wierność carowi" ?- nie wiem być może czegoś nie wiem dlatego bedę wdzięczny za wyjaśnienia. Poza tym owe legandarne nieufanie Napoleonowi już w późniejszym okresie to w praktyce brak nawet próby podjęcia jakichś bezpośrednikch kontaktów czy targów a jedynie "orzekanie z pozycji wyroczni" - może po prostu nasz bohater zwyczajnie przedwcześnie się postarzał...i nie chciało mu sie już nic robić - bo gdyby chciaż używał życia do upadłego jak ks Józef...
Poza tym Napoleon wbrew zakorzenionej tendencji wcale nie był jedyną opcją działania - przecież włąsnie w czasie przednapoleońskim szefem rosyjskiego MSZ jest nie kto inny jak ks. Adam Czartoryski - może należało pójść tą drogą...Poza tym istniała też całkowocie ignorowana przez historyków opcja pruska...

Wto 10 Lis, 2009 14:18