Inne Oblicza Historii :: Zobacz temat

Był raz Rambo na rowerze,
Brzydkie i niemiłe zwierzę.
Jechał raz do III Rzeszy,
Bardzo się od Józia spieszył.
Gdy dojechał do Berlina,
Dostał rozkaz od Stalina.
Młotem, sierpem ozdobiony,
By nim mógł przebijać WRON – y.
Treść rozkazu była znana.
Przechwycona tego rana.
W Abwehrze Canarisa,
Co szwabskiego niańczy lisa.
Zastawił więc pułapkę na Ramba,
Chciał go wrzucić do beczki szamba.
Lecz pachołki jego
Nie schwytały murzyna naszego.
Bo na ukraiński rower wskoczył,
Niestety, na patrol się napatoczył.
Fryc krzyknął: „Cel, pal!”
Ale Rambo odjechał w dal.
Tak dojechał do granicy,
Zatrzymali go celnicy.
Zapytali: „Szwaben, Polen?”
„Niet. Ja sierpem, młoten wolen.”
Chcieli go celnicy zabić,
By Polakom w czymś zawadzić.
Lecz Polacy dzielne chłopy,
Opuścili swe okopy.
Wielka Wojna Ojczyźniana
Się zaczęła tego rana.
Rambo stracił przy wybuchu
Błonę bębenkową w uchu.
Jechał dalej z krwią w swym uchu
I powiedział coś w tym duchu:
„Nic nie słyszę, nic nie biję,
Ale wódkę se wypiję.”
Lecz nie byle jaki bimber,
A jabol z dojczen milken.
Może wróćmy do tematu,
By pokazać tu coś światu.
Józio Stalin na swym czołgu
Poszarżował do Wyborgu.
A tam stała armia cała,
Trupów moc na koncie miała.
I wyparli nam Stalina,
Wykopali do Lublina.
A tam nasze dzielne chłopy
Kopią równo swe okopy.
Szpadlem, wiadrem i butelką
Biją Niemca pod Dunkierką.
Rambo dzielnie im pomaga,
Ale Józio to łamaga.
Gdy swe wąsy w sprawy wsadzi,
Wtedy ludzi źle prowadzi.
Kazał biegać z kulą w plecach
I rozbijać się na wiecach.
Co je ludzkość urządziła,
By Hitlera rozwaliła.
Ale Goebbels kłamca wielki,
Nasłał na nich swe karzełki.
Ramba wysłali na środek bitwy,
By popatrzył na rybitwy.
„Piękne pticy nie ma co.
Messerschmitty samo zło.:
Tak pomyślał sobie Rambo.
Nie na darmo wlazł w to szambo.
Miał sabotaż wrogom sprawić,
Nogę swoją im podstawić.
Bo skarpety skamieniałe
Są tak jakby zaropiałe.
Promieniują mu uranem,
Gdy nasz Murzyn jeździ vanem.
Powędrował do Krakowa,
Gdzie wybuchła wojna nowa.
W śmieciu znalazł Panzerschrecka
I pomyślał: „Ot rakieta!”
Wykorzystał ją też zatem,
Rozwalając czołgi latem.
Lecz ustały te ataki,
Bo skończyły się tic – taci.
Konwój stoi gdzieś na drodze.
No, bo bagnet utkwił w nodze.
Rambo stoi w tym piekiełku,
Myśląc sobie o tym zgiełku.
Aż tu nagle lecą Szkoty,
Podwoziami niszcząc płoty.
Rambo myśli: „O, cholera!”
Szkocja za nas się zabiera.
I wyciąga swego gnata,
Gęba mu ze szczęścia lata.
Wali serią raz i drugi,
A tam Szkopów szereg długi.
I czołgają się wolniutko,
Zachowując się cichutko.
Rambo wyczuł browar nosem.
Rzucił w Fryca swym kokosem.
Wypił piwo, zagryzł chyłkiem
I się cieszył tym posiłkiem.
Gdy w Krakowie zabił kobrę,
To wysłano go nad Odrę.
Ale on pomylił rzeki
I dan Sprewą wąchał ścieki.
Hitler bardzo ucieszony,
Torturował jak szalony.
Ale Rambo to bohater,
W kancelarii zrobił krater.
I wciągnęło tam Fuhrera,
Niech się w piekle poniewiera.
W dniu 7 maja pokój podpisano
I z Niemcami się więcej o Gdańsk nie lano.
Jaki morał z tego płynie?
Nasz Murzynek nie zaginie.
Lecz wieść niesie się po lesie,
No, że w czasie się przeniesie.

Autorzy - nie zmienili się
Korekta - brak

Oto 3 część naszego sławetnego Ramba. Na etapie tworzenia jest już 4 część, o której info niebawem...