| | FAQ | Szukaj | Użytkownicy | Rangi | Rejestracja | Profil | Wiadomości | Zaloguj
Linki | Ekipa | Regulamin | Galeria | Artykuły | Katalog monet | Moje załączniki

Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Szkoła Rycerska

Szkoła Rycerska rozpoczęła swoje funkcjonowanie 15 marca 1765 roku. Inicjatorem utworzenia uczelni był król Polski Stanisław August Poniatowski. W szkole wykształcenie miała zdobywać szlachecka młodzież, która później objęłaby stanowiska oficerskie w armii. W szkole wykładane były jednak nie tylko woskowe przedmioty, ale także przedmioty z wiedzy ogólnej. Szkoła Rycerska działała do 30 listopada 1794 roku. Zamknięto ją po upadku insurekcji kościuszkowskiej. Do tego czasu wychowała ok. 650 kadetów. Interesuje mnie czy istnieje jakiś spis absolwentów lub wykaz oficerów którzy byli wychowankami Szkoły Rycerskiej.


Kadeci Szkoły Rycerskiej 1770 roku. Od lewej: oficer w ubiorze zwyczajnym letnim, kadet w ubiorze paradnym, kadet w ubiorze codziennym, kadet - nowicjusz w ubiorze paradnym.

Wto 04 Gru, 2018 21:58

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Przeszukałem wszystkie źródła, które był mi dostępne łącznie z Biblioteka Narodową, niestety bez rezultatu. Nie natknąłem się nigdzie na spis absolwentów Szkoły Rycerskiej i pewnie takiego nie ma. Odkryłem jednak, że temat Szkoły Rycerskiej nie jest tak prosty jak by się wydawało, bo oprócz tej w Warszawie istniały jeszcze inne uczelnie - Korpus Kadetów w Wilnie i Korpus Artylerii i Inżynierii Wojskowej tamże.

Korpus Kadetów Wileńskich utworzony został przez Antoniego Tyzenhausa w 1774 jako Korpus Kadetów w Grodnie. W roku 1777 wizytował go król Stanisław August wysoko oceniając poziom szkolenia i udzieliwszy pochwały zrównał z kadetami warszawskimi. W 1782 Korpus został przeniesiony do Wilna i zmienił nazwę na Korpus Jego Królewskiej Mości Kadetów Wileńskich. W owym czasie komendantem był major Ludwik Wiazowski. Korpus Wileński miał też wsparcie komendanta warszawskiej szkoły rycerskiej, Adama księcia Czartoryskiego, który podówczas często bywał w Wilnie.

Niezależnie od Korpusu Kadetów, Stanisław August Poniatowski w 1789 utworzył w Wilnie Korpus Artylerii i Inżynierii Wojskowej. Na kierowników król upatrzył Jakóba Jasińskiego podówczas podpułkownika oraz kapitana inżynierów Michała Sokolnickiego. Komendantem Korpusu został Kazimierz Nestor książę Sapieha, ale funkcje tę pełnił jedynie nominalnie gdyż sprawował stanowisko marszałka konfederacji litewskiej na sejmie warszawskim. Faktycznym komendantem był Jasiński z pensja 10 000 złp. Michał Sokolnicki pełnił czynności profesora budownictwa oraz geometrii praktycznej czyli ziemiomiernictwa, drugim kapitanem był Szymon Górski wychowanek Korpusu Inżynierów Koronnych. Porucznikiem I klasy był Karol Hryniewicz z Warszawskiego Korpusu Kadetów, drugim porucznikiem był Karol Hube, kadet Warszawskiej Szkoły Rycerskiej. Nadto korpus liczył czterech podporuczników, byli nimi : Jerzy Adamowicz, Antoni Tomaszewski, Michał Cadeau i Michał Aigner. Do kadry korpusu należało jeszcze czterech konduktorów, siedmiu unterofficierów i felczer. Na utrzymanie szkoły, przybory, papier, farby, ołówki i inne, sejm w roku 1789 przeznaczył 3000 złp. Korpus posiadał własną pieczęć wśród stosownych emblematów Pogoni i herbu Sapiehów, Lisa.

Powracając do Szkoły Rycerskiej w Warszawie pozostaje zbierać informacje o niej i jej absolwentach i na tej podstawie kompletować listę oficerów którzy ukończyli tą uczelnię. Zachęcam wszystkich do włączenia się w to przedsięwzięcie. Ze swojej strony obiecuję uzupełniać i przedstawiać tu pozyskane informacje.

Nie 09 Gru, 2018 11:04

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Ponieważ nie ma listy absolwentów Szkoły Rycerskiej postanowiłem taka stworzyć. Wiem, że jest to karkołomne przedsięwzięcie i lista ta będzie niekompletna, myślę jednak co i tak warto. Jestem głęboko przekonany, że dzięki Szkole Rycerskiej i ludziom którzy zdobyli w niej wykształcenie został zasiany patriotyzm, który pozwolił potem przetrwać czas zaborów. Zachęcam też wszystkich do włączenia się w to przedsięwzięcie.


Absolwenci Szkoły Rycerskiej


1. Emmanuel d'Aloy herbu Aloy - kadet Szkoły Rycerskiej w 1772 roku.

2. Antoni Baranowski herbu Ostoja - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1772-1779, późniejszy generał major wojsk koronnych. Od 1780 służył w 5. Pułku Straży Przedniej. Od 1790 major w Komisariacie Wojskowym. Włączył się do powstania kościuszkowskiego, jako jeden z pierwszych. Nagrodzony przez Kościuszkę awansem do stopnia generała. W 1812 organizował pospolite ruszenie departamentu lubelskiego i siedleckiego.

3. Seweryn Bukar - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1783–1790. Po czym służył w wojsku koronnym jako podporucznik artylerii. Brał udział w Powstaniu Kościuszkowskim gdzie otrzymał awans na porucznika. 12 czerwca 1792 został odznaczony krzyżem Virtuti Militari. Po klęsce Kościuszki podał się do dymisji, opuścił wojsko i osiadł na Podolu w Januszpolu.

4. Michał Chomentowski - kadet Szkoły Rycerskiej latach 1770–1772, późniejszy pułkownik wojsk polskich. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792. Za udział w bitwie pod Zieleńcami odznaczony Orderem Virtuti Militari. Wziął czynny udział w insurekcji warszawskiej 1794. Poległ w bitwie pod Chełmem 8 czerwca 1794.

5. Michał Aleksander Czetwertyński - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1765-1769, późniejszy rotmistrz Kawalerii Narodowej.

6. Antoni Darewski herbu Szreniawa - kadet Szkoły Rycerskiej 1788 - 1792, późniejszy generał brygady Wojsk Polskich Królestwa Kongresowego. Służył w w 7. Regimencie Pieszym Litewskim, z którym odbył kampanię wojny polsko-rosyjskiej. Uczestnik insurekcji kościuszkowskiej. Jako porucznik i adiutant major wziął udział w serii bitew na Litwie i Białorusi. Pod Mozyrskiem dostał się do rosyjskiej niewoli, w której spędził 3 lata. W 1798 zaciągnął się w szeregi 2. Legii w Legionach Polskich we Włoszech. Po kapitulacji Mantui poszedł w 11. miesięczną niewolę austriacką. W 1805 przydzielony jako kapitan-adiunkt do I. Korpusu Wielkiej Armii marszałka Karola Bernadotte. Wziął udział w bitwach Austerlitz i Jeną-Auerstedt. W 1807 odznaczony krzyżem Legii Honorowej. Uczestnik bitwy pod Frydlandem. W 1808 był kolejno podpułkownikiem 9. Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego, majorem 12. Pułku Piechoty. W 1809 został kawalerem Orderu Virtuti Militari. Uczestniczył w wojnie polsko-austriackiej i kampanii rosyjskiej 1812-1813. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 30 lat służby. Poparł powstanie listopadowe. 30 stycznia 1831 odszedł z wojska na własne życzenie.

7. Antoni Augustyn Deboli - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1766-1767. Minister pełnomocny króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na dworze cesarzowej Katarzyny II w Petersburgu (1788-1792). Zwolennik zrzucenia przez Rzeczpospolitą protektoratu rosyjskiego. W 1792 roku został wydalony z Rosji

8. Jerzy Dobrzański herbu Leliwa - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy pułkownik Wojsk Księstwa Warszawskiego. W 1792 roku walczył w stopniu kapitana w wojnie polsko-rosyjskiej, otrzymał wówczas order Virtuti Militari. W roku 1794 awansował na majora, został ranny w bitwie pod Szczekocinami. W latach 1797-1800 służył w Legionach Polskich we Włoszech. W czasie kampanii napoleońskiej wraz z 4. Pułkiem Artylerii Konnej brał udział w wyprawie na Moskwę. Uczestniczył m.in. w bitwach pod Smoleńskiem, Borodinem i Możajskiem. W "bitwie narodów" pod Lipskiem stracił nogę i dostał się do niewoli. Przebywał w Szwecji. W roku 1814 powrócił do kraju.

9. Stanisław Fiszer herbu Fiszer III - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1783-1788, późniejszy generał brygady Wojsk Księstwa Warszawskiego. Uczestniczył w wojny polsko-rosyjskiej 1792, walczył m.in. w bitwach pod Połonnem i Dubienką i został mianowany porucznikiem. Został też odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Podczas insurekcji kościuszkowskiej towarzyszył Kościuszce jako adiutant. Pod Maciejowicami został raniony piką w prawy bok i wzięty do niewoli. Przewieziony wraz z Kościuszką i Julianem Ursynem Niemcewiczem do twierdzy Pietropawłowskiej, jako jedyny z jeńców i więźniów stanu odmówił składania zeznań, za co został wywieziony kibitką, wśród najsroższego mrozu, do Niżnego Nowogrodu gdzie przebywał 2 lata. Uwolniony, wyjechał do Paryża, gdzie doczekał się organizacji Legii Naddunajskiej i organizował w niej bataliony. W jednym z pierwszych starć pod Offenburgiem, w czerwcu 1799, został wzięty do niewoli. Przeszło pół roku przesiedział w ciężkim więzieniu w twierdzy Königgrätz. W roku 1808 został generałem brygady i naczelnikiem sztabu głównego wojsk Księstwa Warszawskiego. Za bitwę pod Raszynem 22 sierpnia 1809, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari. Wziął udział w wyprawie na Moskwę w 1812 roku. Podczas odwrotu w walce z korpusem Ostermana, poległ pod Winkowem 18 października 1812.

10. Maciej Frankowski - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1766-1772, późniejszy generał major wojsk litewskich. Po ukończeniu szkoły został w niej wykładowcą. W 1779 po przejściu do służby liniowej, awansowany na podpułkownika, a w 1783 na pułkownika Korpusu Kadetów. W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 służył w 5. regimentu Buławy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Za bitwę pod Brześciem został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

11. Maciej Antoni książę Jabłonowski, herbu Prus III - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1774-1775, późniejszy rotmistrza kawalerii narodowej.

Wto 11 Gru, 2018 14:14

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

12. Jakub Jasiński herbu Rawicz - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1773 - 1780, późniejszy generał lejtnant wojsk litewskich. Po ukończeniu szkoły został jej wykładowcą i wychowawcą, pełniąc jednocześnie stanowisko podbrygadiera 4. brygady. W 1789 roku król Stanisław August Poniatowski powierzył Jasińskiemu zorganizowanie Korpusu Inżynierów Wielkiego Księstwa Litewskiego w Wilnie, którego szefem został Kazimierz Nestor Sapieha. Za zasługi w organizacji Korpusu został awansowany do pułkownika. Uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej w 1792 jako szef inżynierii w obozie gen. Józefa Judyckiego. Zasłużył się szczególnie w ufortyfikowaniu i przygotowaniu Brześć do obrony, za co został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Virtuti Militari. Podczas insurekcji kościuszkowskiej 1794 organizował powstanie w Wilnie i pełnił funkcję generalnego komenta siły zbrojnej narodowej Księstwa Litewskiego. Za zasługi w insurekcji wileńskiej Jasiński został 11 maja 1794 mianowany generałem. W związku ze zbliżaniem się wojsk Aleksandra Suworowa, Kościuszko zarządził odwrót wszystkich wojsk na Warszawę. Jasiński opuścił Grodno i 10 października przybył do Warszawy i zajął się przygotowaniem obrony na Pradze. 4 listopada Suworow przypuścił szturm nie oszczędzając nawet ludności cywilnej, został on jednak przez Jasińskiego odparty. Jednak następnym uderzeniem Rosjanie zdobyli szańce. Generał Jasiński zginął w obronie bastionu Zwierzyńca, ostatniego punktu oporu.

13. Andrzej Karwowski herbu Pniejnia - Kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1774-1779, późniejszy kapitan Legionów Polskich. Podczas insurekcji kościuszkowskiej organizował siłę zbrojną w województwie podlaskim. Dowodził oddziałem powstańczym nad Narwią, blokując oskrzydlenie stolicy od północnego wschodu. W 1798 wstąpił do Legionów Dąbrowskiego we Włoszech. Uczestniczył też w kampanii Napoleona 1813 - 1814.

14. Tadeusz Bonawentura Kościuszko herbu Roch III - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1765 - 1768, późniejszy generał lejtnant Wojsk Polskich. Po ukończeniu szkoły pozostał w niej jako instruktor w randze kapitana. W październiku 1769 roku wyjechał dzięki wsparciu Adama Kazimierza Czartoryskiego jako stypendysta królewski do Paryża. Pogłębiał tam wiedzę w Akademii Wojskowej szwoleżerów gwardii królewskiej w Wersalu. Do kraju powrócił w 1775 ale znalazł zatrudnienia w wojsku Rzeczypospolitej, ówcześnie zredukowanym do 10 tys. żołnierzy. Postanowił więc wstąpić do służby na dworze saskim, ale zamiar ten się nie powiódł. Posłyszawszy o wojnie w Ameryce, gdzie kolonie podjęły walkę z Wielką Brytanią o swoją odrębność oraz niepodległość, ruszył za morze. Po przybyciu do Filadelfii otrzymał nominację na inżyniera armii amerykańskiej. Zdolności i ofiarność w służbie szybko przyniosły mu uznanie. W uznaniu zasług, Kościuszko uchwałą Kongresu awansowany został 13 października 1783 na generała brygady armii amerykańskiej. Na wieści z Polski postanowił wrócić do kraju, co nastąpiło w 1784. Obradujący w latach 1788–1792 Sejm, zwany Wielkim lub Czteroletnim, podjął dzieło naprawy Rzeczypospolitej. Jedna z pierwszych jego uchwał podnosiła liczbę wojska do 100 tysięcy. Powstała dla Kościuszki szansa kariery wojskowej w armii Rzeczypospolitej. 12 października 1789 otrzymał podpisaną przez króla nominację na generała majora wojsk koronnych. Na początku maja 1792 dokonana została reorganizacja wojsk polskich. Wodzem armii koronnej, liczącej około 17 tys. żołnierzy, król mianował księcia Józefa Poniatowskiego. Dowódcą jednej z trzech dywizji, tworzących armię koronną, został Tadeusz Kościuszko. 18 maja wojska rosyjskie wkroczyły na terytorium Rzeczypospolitej, tym samym rozpoczęła się wojna polsko-rosyjska 1792. W bitwie pod Zieleńcami Kościuszko wyróżnił się walecznością za co został odznaczony Order Virtuti Militari. Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej Kościuszko opuścił Polskę. Będąc na emigracji w 1793 opracował koncepcję organizacji powstania narodowego. W roku następnym, mimo niesprzyjającej sytuacji stanął na czele Insurekcji, składając 24 marca 1794 na rynku krakowskim uroczystą przysięgę Narodowi. Kampania wojenna toczyła się ze zmiennym szczęściem. 10 października 1794 w bitwie pod Maciejowicami Kościuszko został ranny i dostał się do niewoli, po czym został uwięziony w twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu. Car Paweł I Romanow 26 listopada 1796 roku wypuścił Kościuszkę po złożeniu przysięgi wiernopoddańczej, co było ceną za uwolnienie z rosyjskich więzień i łagrów 20 000 Polaków. Kościuszko musiał także przyrzec, że opuści na zawsze Polskę. Zmarł 15 października 1817 w Solurze w Szwajcarii.

15. Jakub Lanckoroński herbu Zadora - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1770–1774, późniejszy generał major wojsk koronnych. Uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej 1792. Odszedł z czynnej służby 12 marca 1794 roku.

16. Franciszek Ksawery Łaźniński - kadet Szkoły Rycerskiej. Po ukończeniu szkoły służył w kawalerii narodowej i szybko awansował do stopnia majora. Brał udział w wojny polsko-rosyjskiej 1792. Uhonorowany, za bitwę pod Zieleńcami, Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari i awansem na brygadiera. Podczas powstania kościuszkowskiego otrzymał nominację na generała majora. Po upadku powstania działał na emigracji we Francji. Po ogłoszeniu amnestii przez cara Pawła wrócił do Warszawy, gdzie zmarł.

17. Marcin Molski - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy pułkownik Wojsk Księstwa Warszawskiego. W insurekcji kościuszkowskiej walczył w randze porucznika. 9 sierpnia 1794 uzyskał awans na stopień majora. Począwszy od 1 września służył pod rozkazami H. Dąbrowskiego w 7. Brygadzie Kawalerii Narodowej. Po upadku insurekcji kościuszkowskiej wyjechał do Francji. Następnie walczył w Legionach Polskich we Włoszech. W 1806 wziął udział w wojnie przeciwko Prusom, walcząc w szeregach armii Księstwa Warszawskiego. Jesienią roku 1808 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Virtuti Militari. Rok później (1809) awansowany do stopnia pułkownika.

Wto 11 Gru, 2018 14:39

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

18. Julian Ursyn Niemcewicz herbu Rawicz - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1770 - 1776. W roku 1777 w randze podporucznika został adiutantem dowódcy wojsk litewskich Adama Kazimierza Czartoryskiego. Podczas wojny polsko-rosyjskiej 1792 przebywał w obozie księcia J. Poniatowskiego. Po zwycięstwie Targowicy przebywał na emigracji w Niemczech. Na emigracji aktywnie uczestniczył w przygotowaniach do insurekcji. Od czerwca 1794 był adiutantem i sekretarzem Tadeusza Kościuszki podczas insurekcji kościuszkowskiej. Ranny, został wzięty do niewoli po bitwie pod Maciejowicami (10 października 1794) i osadzony (grudzień 1794) w twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu. W grudniu 1796 uwolniony przez cara Pawła I wyjechał do Szwajcarii a potem Stanów Zjednoczonych. Do kraju wrócił w 1807. Pełnił urząd sekretarza senatu w Księstwie Warszawskim, a potem w Królestwie Kongresowym. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

19. Stanisław Ursyn Niemcewicz herbu Rawicz - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1781-1782, późniejszy generał major wojsk litewskich. Uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku. Walczył pod Mirem, w 1794 pomagał w rekrutacji milicji powstańczej. Po upadku insurekcji kościuszkowskiej opowiedział się za lojalnością wobec Imperium Rosyjskiego i pozostał w kraju. Był autorem planów odbudowy Polski w oparciu o Rosję.

20. Czesław Karol Pakosz - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał brygady Armii Księstwa Warszawskiego. Uczestniczył w insurekcji kościuszkowskiej. Od 1796 służył w Legionów Polskich we Włoszech. Od 1806 w Armii Księstwa Warszawskiego, uczestniczył w walkach o Tczew i w oblężeniu Gdańska, a w 1807 w bitwie pod Frydlandem. W 1812 roku wziął udział w inwazji na Rosję. Pod Borysowem został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej.

21. Józef Sierakowski - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał major wojsk polskich. W kampanii kościuszkowskiej dowodził korpusem na Litwie, stoczył kilka potyczek pod Wilnem. W bitwie pod Krupczycami 17 września 1794 zadał armii generała Suworowa znaczne straty. Pod Maciejowicami dostał się do niewoli rosyjskiej. Za Księstwa Warszawskiego w 1812 pełnił urząd zastępca ministra wojny.

22. Michał Sokolnicki herbu Nowina - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1777–1780, później generał major wojsk polskich. Szkołę ukończył w stopniu porucznika. W roku 1789 już w stopniu kapitana organizował z płk. Jakubem Jasińskim, Wileński Korpus Inżynierów i wykładał tam geometrię praktyczną i budownictwo. Podczas W wojny polsko-rosyjskiej w 1792 był kwatermistrzem generalnym armii litewskiej. W czasie insurekcji kościuszkowskiej 1794 otrzymał nominację na pułkownika i patent od Kościuszki na tworzenie Korpusu Stałego Strzelców pod imieniem Województw Wielkopolskich. Wziął udział w obronie Warszawy przed Prusakami. Potem osłaniał odwrót do Warszawy. 13 listopada 1794 otrzymał nominację na generała. W 1800 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał nominację na szefa brygady piechoty. Odbywał kampanię u boku wojsk francuskich w wojnie z Austrią. W latach 1802–1803, po reorganizacji Legionu, Sokolnicki został we Włoszech, gdzie się leczył. Od 1806 walczył u boku Napoleona w stopniu generała brygady jako dowódca pierwszej brygady w 3 Legionie Wojsk Polskich. 19 kwietnia 1807, otrzymał Krzyż Legii Honorowej. W latach 1808–1809 brał udział w bitwach w Raszynie, Grochowie, Górze Kalwarii, Sandomierzu. W 1809 otrzymał od Napoleona nominację na generała dywizji i z jego rąk odebrał Krzyż Oficerski Legii Honorowej. 22 sierpnia 1809 roku został mu nadany Krzyż Komandorski Virtuti Militari. W marcu 1810 został dowódcą radomskiego okręgu wojskowego. Sokolnicki bierze czynny udział w kampanii wojennej 1812 roku służąc w w sztabie osobistym Napoleona. W kolejnej kampanii 1813 - 1814 przeszedł do służby liniowej obejmując komendę nad 7. Dywizją lekką jazdy polskiej z którą toczył liczne potyczki z oddziałami prusko-rosyjskimi i austriackimi. Z początkiem października otrzymał dowództwo IV Korpusu. W bitwie pod Lipskiem siłami dwóch brygad IV Korpusu osłaniał prawe skrzydło Francuzów. Po klęsce Napoleona powrócił do kraju. Ostatnie lata życia spędził w Warszawie, do żadnych poważniejszych zadań nie powołany.

23. Józef Wasilewski herbu Drzewica - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał brygady Księstwa Warszawskiego. Od roku 1781 w służbie liniowej. W wojnie polsko-rosyjskiej 1792 był regiment-kwatermistrzrm w 2 regimencie pieszym koronnym. Podczas insurekcji kościuszkowskiej 1794 w stopniu major w Kwatermistrzostwie Generalnym. Po upadku powstania emigrował. Od 1797 służył w Legionach Polskich we Włoszech, najpierw jako adiutant Jana Henryka Dąbrowskiego. Od 1799 szef batalionu, potem oficer sztabu Legii Naddunajskiej. Brał też udział w kampanii przeciw Austriakom. W 1806 awansowany na pułkownika i dowódcę pułku piechoty. Potem przeszedł na stanowisko szefa administracji armii Księstwa Warszawskiego. W 1812 awansował na generała. Podczas walk odwrotowych spod Moskwy nad Berezyną dostał się do niewoli rosyjskiej. Internowany w Tambowie. Od 1815 służył w armii Królestwa Polskiego m.in. jako komendant twierdzy Zamość, a od 1820 komendant Korpusu Kadetów w Kaliszu.

Wto 11 Gru, 2018 16:43

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

24. Kazimierz Nestor książę Sapieha - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1767-1771, późniejszy generał artylerii litewskiej. Jeden z twórców i sygnatariuszy Konstytucji 3 maja. Uczestniczył w wojnie polsko rosyjskiej 1792 roku i był zwolennikiem kontynuacji działań wojennych. Po przystąpieniu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do konfederacji targowickiej udał się na emigrację. Po wybuchu powstania kościuszkowskiego powrócił do kraju i wziął udział w walkach w stopniu kapitana artylerii. Po upadku insurekcji wyjechał do Wiednia.

25. Józef Sowiński herbu Krakowczyk - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał brygady wojsk Księstwa Warszawskiego. Po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej w 1794 wstąpił do wojska powstańczego, biorąc udział w walce o Warszawę w stopniu podporucznika. Następnie służył w korpusie Jana Henryka Dąbrowskiego. Po rozbiorach Polski, zdemobilizowany, spędził kilka lat w rodzinnym majątku, a w 1799 wstąpił do armii pruskiej, w której służył do lutego 1811. Podczas wojny 1806–1807 dowodził półbaterią składającą się z 3 dział 6-funtowych i kilkukrotnie wyróżnił się w walce. Za męstwo na polach bitewnych został odznaczony orderem Pour le Mérite przez króla Fryderyka Wilhelma III. W połowie 1811 wstąpił do Armii Księstwa Warszawskiego, gdzie został szefem szwadronu w pułku artylerii konnej, w stopniu kapitana. W czerwcu 1812 roku wziął udział w wyprawie Napoleona przeciw Imperium Rosyjskiemu na Moskwę. W bitwie pod Borodino 5 września 1812 został poważnie ranny w nogę, którą musiano mu amputować. Poruszał się odtąd o kuli. Za kampanię moskiewską został odznaczony Orderem Virtuti Militari i francuską Legią Honorową. W roku 1820 został awansowany na pułkownika. Po wybuchu powstania listopadowego usiłował początkowo powstrzymać wychowanków od udziału w nim, obawiając się jego szybkiego upadku i represji, jednakże w miarę rozwoju powstania, przyjął stanowisko dowódcy artylerii garnizonu warszawskiego. Mimo że cieszył się dużym autorytetem, jako inwalida nie był angażowany do służby liniowej. Dopiero w lipcu 1831, na jego prośbę, mianowano go dowódcą reduty nr 56 na Woli. W sierpniu powierzono mu dowodzenie obroną Woli, a 22 sierpnia otrzymał awans na generała brygady. 6 września rosyjskie uderzyli właśnie na Wolę, bronioną przez 1300 żołnierzy i mającą 12 dział. Wobec przewagi wroga obrona Woli się nie powiodła, a Sowiński poległ na szańcach Woli.

26. Jan Maurycy Hauke herbu Bosak - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał artylerii Królestwa Polskiego. Czynna służbę pełnił od roku 1798. W 1791 awansował na porucznika. Uczestniczył w wojny z Rosją w 1792 roku oraz powstania kościuszkowskiego. 3 sierpnia 1794 roku awansował na kapitana. Po upadku insurekcji odszedł z wojska i pomagał ojcu jako nauczyciel geometrii w jego prywatnej szkole. W 1798 wstąpił do Legionów Polskich we Włoszech i służył w artylerii. Walczył w obronie Mantui, gdzie dostał się do niewoli austriackiej. Potem służył w armii Księstwa Warszawskiego, m.in. jako szef sztabu armii, następnie zastępcy dowódcy 3 legii i komendanta Twierdzy Zamość. W roku 1806 awansował na pułkownika, w 1807 na generał brygady, a 3 lutego 1813 dostał awans na generał dywizji. Od 22 stycznia 1815 pełnił służbę w wojsku Królestwa Kongresowego zajmując stanowiska: kwatermistrza generalnego wojska, dowódcy korpusu artylerii i inżynierii i w końcu zastępcy ministra wojny. Od 1816, po dymisji generała Józefa Wielhorskiego, kierował Ministerstwem Wojny. 3 września 1826 otrzymał nominację na generała artylerii. Od 1829 hrabia i senator Królestwa Polskiego. Awanse te były nagrodą za wierność i gorliwość w wykonywaniu rozkazów wlk. ks. Konstantego. Jako zdecydowany przeciwnik Powstania Listopadowego zginął 29 listopada 1830 z rąk powstańców. Hauke jadąc konno napotkał koło Pałacu Namiestnikowskiego grupę podchorążych, idących ze strony ulicy Nowy Świat. Ujrzawszy go, powstańcy zawołali, „Generale, poprowadź nas!”, ale Hauke zaczął wygłaszać mowę, w której nazwał ich przedsięwzięcie głupotą i nakazał powrót do koszar. Rozległy się wystrzały i Hauke padł. Przy oględzinach zwłok naliczono 19 ran od kul.

27. Karol Kniaziewicz herbu własnego - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1774-1776, późniejszy generał dywizji Wojsk Polskich. Służył w 5 regimencie pieszym koronnnym. Wojnę polsko-rosyjską 1792 roku rozpoczął w stopniu porucznika, następnie awansował na majora. Został też odznaczony Orderem Virtuti Militari. W czasie insurekcji kościuszkowskiej służył w sztabie gen. Józefa Zajączka. W lipcu 1794 został pułkownikiem, a w sierpniu walczył już jako generał major. Pod Maciejowicami dostał się do rosyjskiej niewoli razem z Tadeuszem Kościuszką. Ułaskawiony przez cara Pawła I wyjechał do Włoch, gdzie w 1797 roku wstąpił do Legionów Polskich jako dowódca 1 Legii. W styczniu 1799 roku został mianowany generałem dywizji. Jesienią 1799 zorganizował Legię Naddunajską i 28 listopada otrzymał nominację na jej dowódcę. Na czele Legii bił się pod Offenbach i Hohenlinden, walnie przyczyniając się do zwycięstwa Francuzów. Nie zgadzając się na pokój podpisany w Lunéville 9 lutego 1801 roku, podał się do dymisji. Wrócił do kraju i zajął się swoim majątkiem ziemskim. W roku 1807 nie przyjął propozycji cara Aleksandra I, który proponował mu dowodzenie wojskiem polskim u boku Rosji. W 1812 roku wstąpił do wojska Księstwa Warszawskiego i objął dowództwo 18 Dywizji Piechoty w 5 Korpusie Wielkiej Armii ks. Józefa Poniatowskiego. Walczył pod Smoleńskiem, Możajskiem, Tarutino i w bitwie nad Berezyną. Ranny w tej bitwie wrócił do Warszawy. W dowód uznania jego zasług wojennych został odznaczony 17 listopada 1812 Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari. W marcu 1813 roku porzucił służbę u boku Napoleona. Na skutek sporów z wielkim księciem Konstantym w grudniu 1816 opuścił kraj. Od 1817 roku mieszkał w Dreźnie, następnie w Paryżu. Po wybuchu powstania listopadowego został przedstawicielem Rządu Narodowego w Paryżu. Po upadku powstania pozostał na emigracji.

28. Stanisław Mokronowski herbu Bogoria - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał lejtnant wojsk koronnych. Służbę wojskową rozpoczął 23 maja 1780 jako chorąży w Gwardii Konnej Koronnej, lecz po niespełna dwóch latach, wziął dymisję z rangą porucznika i wstąpił do wojska francuskiego, jako kapitan w pułku Royal Allemand. Po powrocie do kraju w 1788 został wicebrygadierem Kawalerii Narodowej. W wojnie polsko - rosyjskiej 1792 walczył i odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami, za co został awansowany na generała lejtnanta. W insurekcji 1794 był komendantem miasta Warszawy i Siły Zbrojnej Księstwa Mazowieckiego. Od sierpnia był naczelny dowódca wojsk litewskich, na czele których poniósł klęskę pod Kobyłką i otworzył drogę A. Suworowowi na Warszawę. Po upadku powstania wyjechał do Włoch, do kraju powrócił na krótko przed śmiercią.

Sro 12 Gru, 2018 12:34

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

29. Józef Hoene-Wroński - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1792 - 1794. W momencie wybuchu insurekcji kościuszkowskiej miał stopień ogniomistrza. Wziął udział w licznych bitwach odnosząc spore sukcesy. W uznaniu powierzono mu dowództwo całej baterii. Po trafieniu do niewoli rosyjskiej wstąpił do jej armii. Szybko awansował do stopnia kapitana, jednak wyrzuty sumienia i pociąg do zdobywania wiedzy sprawiły, że opuścił wojsko. Od 1803 skupił się na pracy naukowej. Zajmował się analizą matematyczną, a zwłaszcza rozwijaniem funkcji w szereg potęgowy oraz równaniami różniczkowymi. Do jego najważniejszych osiągnięć należy opracowanie wyznacznika funkcyjnego równań, nazwanego od jego nazwiska wrońskianem. W dziedzinie fizyki interesował się teorią przyrządów optycznych i mechaniką płynów. Udoskonalał maszyny parowe, zaprojektował kalkulator mechaniczny, stworzył też koncepcję napędu gąsienicowego.

30. Józef Orłowski - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1766 - 1769, późniejszy generał lejtnant wojsk koronnych. Po ukończeniu szkoły wyjechali na studia artystyczne do Paryża. W 1774 powrócił do kraju. W 1789 razem z Poniatowskim i Kościuszką otrzymał stopień generała majora w reformowanej przez sejm i Stanisława Augusta armii polskiej. W dniu 12 października 1789 roku został komendantem twierdzy w Kamieńcu Podolskim, w której przeprowadził wiele prac remontowych i modernizacyjnych, m.in. dokonał naprawy murów, mostów, wykopał nowe studnie i wybudował dwie nowoczesne baterie przy Bramie Królewskiej. Po upadku Konstytucji 3 Maja i przejęciu władzy przez zwolenników Konfederacji targowickiej złożył dymisję. W 1794 wziął udział w powstaniu kościuszkowskim otrzymując nominację na generała lejtnanta. Od czerwca zastąpił Stanisława Mokronowskiego jako komendant miasta Warszawy i siły zbrojnej Księstwa Mazowieckiego. Po upadku powstania brał udział w pracach komisji likwidacyjnej Szkoły Rycerskiej.

31. Aleksander Karczewski herbu Jasieńczyk - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy pułkownik wojsk koronnych. Uczestnik Konfederacji Barskiej. Uczestniczył w bitwie pod Mszczonowem i Wysokiem Mazowieckiem. 2 czerwca odznaczył się w bitwie pod Zamościem. Od połowy 1771 dowodził faktycznie dywizją warszawską. 20 maja 1772 został wzięty do niewoli i był początkowo przetrzymywany w obozie przejściowym na Pradze. Potem zesłany na Syberię. W końcu 1773 powrócił do kraju.

32. Karol Hube - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu szkoły był wykładowcą w Korpusie Inżynierów Wielkiego Księstwa Litewskiego. Uczestniczył w insurekcji kościuszkowskiej, a po jej upadku przez pewien czas przebywał na emigracji w Paryżu. Od 1807 służył w wojskach Księstwa Warszawskiego w randze kapitanem inżynierów dywizji generała Dąbrowskiego. W 1808 lub 1809 złożył dymisję. Od 1810 do 1841 był profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładał astronomię i matematyk. Zmarł w 1845 w Krakowie.

33. Jan August Cichocki - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał major wojsk koronnych. Jako znawcę spraw wojskowych uczestniczył w pracach reformujących wojsko z lat 1776-1779 i podczas Sejmu Czteroletniego. Do marca 1790 roku dowodził regimentem 5 fizylierów koronnych. Wziął udział w wojnie polsko - rosyjskiej 1792. Organizował 15 regiment pieszy koronny. Potem był członkiem sprzysiężenia, przygotowującego wybuch powstania kościuszkowskiego.

34. Dionizy Poniatowski herbu Ciołek - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1763 - 1767, później generał major wojsk koronnych. Szkołę ukończył jako chorąży i rozpoczął służbę w gwardii koronnej. W roku 1782 otrzymał awans na kapitana. Wziął udział w wojnie polsko - rosyjskiej 1792. 19 czerwca 1792 został nominowany na pułkownika. W sprzysiężeniu insurekcyjnym nie uczestniczył, ale wiedział o jego istnieniu i swoim podwładnym oficerom nie przeszkadzał w pracach konspiracyjnych. Po wybuchu insurekcji ruszył ze swoją jednostką do walki na ulicach Warszawy. W uznaniu zasług Tadeusz Kościuszko awansował go na generała majora. Potem dowódca dywizji na Pradze. Walczył w korpusie gen. Karola Sierakowskiego po raz ostatni w bitwie pod Maciejowicami.

Sro 12 Gru, 2018 15:00

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej


35. Paweł Grabowski herbu Oksza - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1771 - 1775. późniejszy generał lejtnant wojsk koronnych. Służbę rozpoczął w wojsku litewskim. Potem jako oficer był w wojska francuskiego, następnie w randze pułkownika dowodził 5. regimentem piechoty litewskiej. Wziął udział w wojnie polsko - rosyjskiej w 1792 dowodząc 3. regimentem pieszym litewskim. Za zasługi został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari i awansowany na generała majora. W powstaniu kościuszkowskim otrzymał 16 maja 1794 patent generała lejtnanta. Dowodząc dywizją litewską 26 czerwca wziął udział w przegranej bitwie pod Sołami. Na początku sierpnia 1794 był tymczasowym dowódcą obrony Wilna, a po upadku powstania na Litwie organizował armię litewską w okolicach Bielska. Następnie dowodził dywizją w ramach korpusu Mokronowskiego. Zginął prawdopodobnie 4 listopada 1794 w czasie rosyjskiego szturmu Pragi.

36. Stefanem Kazimierzem Grabowski herbu Oksza - kadet Szkoły Rycerskiej, Po ukończeniu szkoły służył w wojsku litewskim.

37. Romuald książę Giedroyć - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1765 - 1768, późniejszy generał dywizji Królestwa Polskiego. Podczas konfederacji barskiej przystąpił do powstańców i służył pod komendą Kazimierza Pułaskiego, a później Michała Ogińskiego. Brał udział w bitwach z armią rosyjską pod Grodnem, Mołczadzią, Bezdzieżem. Do zakończenia konfederacji barskiej dosłużył się stopnia majora. W latach 1772-1778 pozostawał poza służbą wojskową. W 1778 roku został mianowany wicebrygadierem litewskich huzarów. W czasie wojny polsko-rosyjskiej w 1792 roku dosłużył się stopnia generała majora. Uczestniczył też w w insurekcji kościuszkowskiej. W czasie działań wojennych na terenie Kurlandii służył pod komendą generała Wawrzeckiego. W dowód uznania za sukcesy w Inflantach został awansowany na generała lejtnanta i otrzymał od Tadeusza Kościuszki pierścień Ojczyzna Obrońcy Swemu. Po klęsce insurekcji na Litwie przedostał się na zachód i uczestniczył w obronie Warszawy. Po upadku powstania dostał się do niewoli rosyjskiej. Po uwolnieniu wyjechał do Paryża. 1812 roku podczas marszu armii napoleońskiej na Moskwę powierzono mu funkcję organizatora pospolitego ruszenia na Litwie. Po klęsce tej wyprawy był dowódcą pułku litewskich ułanów osłaniających odwrót Napoleona I. Podczas bitwy pod Sierakowem 13 lutego 1813 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Do 1815 roku przebywał na zesłaniu w Archangielsku. Po utworzeniu Królestwa Polskiego powrócił do Warszawy. Został lojalnym poddanym cara Aleksandra I. Wszedł w skład Komitetu Wojennego i został awansowany na generała dywizji. Zmarł w 1824 roku.

38. Hipolit Falkowski herbu Rawicz - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1790 - 1794, późniejszy generał brygady armii Księstwa Warszawskiego. Walczył w Powstaniu Kościuszkowskim w randze podporucznika. Po jego upadku przedostał się do Włoch. od 1797 służył jako kapitana w 114 pułku piechoty francuskiej. 9 października 1805 przydzielony został do sztabu głównego Wielkiej Armii. Wiosną 1806 dostał krzyż kawalerski Legii Honorowej. Po utworzeniu armii Księstwa Warszawskiego nie wszedł w jej skład. W stopniu majora organizował administrację Legii Nadwiślańskiej, potem walczył w Hiszpanii. Po odwrocie za Ren domagał się po 16 latach służby w szeregach francuskich odkomenderowania do Sedanu do pomocy Dąbrowskiemu, który tam reorganizował resztki wojsk polskich. 6 maja 1814 złożył dymisję w stopniu generała brygady przechodząc do armii Królestwa Kongresowego. W 1820 objął dowództwo trzeciej brygady w 2 Dywizji. Zmarł już w następnym roku.

39. Jan Konopka - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał brygady armii Księstwa Warszawskiego. Od roku 1792 podporucznik w 6 Brygadzie Kawalerii Narodowej, uczestniczył w wojny polsko-rosyjskiej 1792. Odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami. W insurekcji kościuszkowskiej walczył już jako porucznik. W bitwie pod Maciejowicami został ranny. Po upadku powstania wyjechał do Francji i służył w jej armii. Od 1797 przeszedł do służby w Legionach Polskich we Włoszech w stopniu kapitana. Brał udział we wszystkich kampaniach. W roku 1807 został awansowany na majora. Wkrótce został dowódcą pułku w Legii Nadwiślańskiej. Walczył w kampanii pruskiej. Wziął udział w interwencji francuskiej w Hiszpanii. Za bitwę pod Tudelą został uhonorowany komandorią Orderu Legii Honorowej. W roku 1811 został awansowany na generała. W kampanii napoleońskiej 1812 dowódca 3 pułku gwardii litewskiej. Wskutek lekkomyślności dał się zaskoczyć gen. Eufemiuszowi Czaplicowi pod Słonimem, rozbity, ranny dostał się do niewoli. W 1814 po uwolnieniu został mianowany dowódcą 1 Brygady Jazdy w armii Królestwa Polskiego, ale funkcji tej nie objął, wyniszczony ranami i niewolą, zmarł w Warszawie.

Sro 12 Gru, 2018 17:26

Powrót do góry
Robert05
Pułkownik

Pułkownik




Posty: 4535
Pochwał: 9
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

[quote="Horoch"]
Cytat:
Nie natknąłem się nigdzie na spis absolwentów Szkoły Rycerskiej i pewnie takiego nie ma.
Witam, spis absolwentów Szkoły Rycerskiej jest, pytanie brzmi tylko gdzie się znajduje? W książce Witolda Lisowskiego "Polskie Korpusy Kadetów 1765-1956" na stronie 82. jest takie zdanie " Dotychczas udało się ustalić rodowody 646 kadetów." Niestety autor nie podaje skąd pochodzi ta informacja. Jednak w innym miejscu rozdziału poświęconego Szkole Rycerskiej jest wzmianka na stronie 30 że Kamili Mrozowskiej autorce monografii "Szkoła Rycerska Stanisława Augusta Poniatowskiego" Wrocław 1961 udało się ustalić pochodzenie 485 kadetów. Jest prawdopodobne że lista kadetów może się znajdować w tej monografii.
Cytat:
Odkryłem jednak, że temat Szkoły Rycerskiej nie jest tak prosty jak by się wydawało, bo oprócz tej w Warszawie istniały jeszcze inne uczelnie - Korpus Kadetów w Wilnie i Korpus Artylerii i Inżynierii Wojskowej tamże.
W książce Lisowskiego Korpus Artylerii i Inżynierii Wojskowej nie jest wymieniony wśród Korpusu Kadetów. W zamian za to jest wymienionych kilka innych Korpusów Kadetów utworzonych przez magnatów przy pomocy lub za zgodą Króla i wzorowanych na Szkole Rycerskiej. Książę Karol Radziwiłł założył w Nieświerzu w 1767 Korpus Kadetów. Istniał on prawdopodobnie do 1784 czyli do czasu wkroczenia do miasta wojsk rosyjskich. Równolegle Radziwiłł założył w Nieświerzu pierwszą szkołę morska Korpus Kadetów Majtków.
Poza tym w 1783r. książę August Sułkowski założył Korpus Kadetów w Rydzynie.
W 1787r. podkomorzy wielki koronny Wincenty Potocki powołał Korpus Kadetów w Niemirowie na Podolu.
Pozdrawiam.

Czw 13 Gru, 2018 19:45

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Bardzo dziękuję za zainteresowanie się tematem i wszystkie przekazane informacje. Uśmiech

Wiem że Szkołę Rycerską ukończyło ok. 650 kadetów, więc informacja zamieszczona w publikacji Witolda Lisowskiego o ustaleniu rodowodu 646 kadetów w pełni by się zgadzała. Problem polega na tym ze tego zestawienia nigdzie nie mogłem znaleźć. Natomiast książki Kamili Mrozowskiej "Szkoła Rycerska Stanisława Augusta Poniatowskiego" nie przeglądałem. Postaram się z ta publikacja zapoznać.

W 2015 roku została wydana monografia poświęcona polskiemu szkolnictwu wojskowemu Szkolnictwo wojskowe I Rzeczypospolitej, która koncentruje się na genezie i dziejach Korpusu Kadetów. Piękne wydanie. Publikacja jest podzielona na dwie zasadnicze części. Pierwsza, obejmuje problematykę wojskowości europejskiej w XVIII wieku oraz europejskiego szkolnictwa wojskowego tego samego okresu. Charakteryzuje koncepcje obrony Rzeczypospolitej i założenia teoretyczne organizacji szkolnictwa wojskowego w kraju i praktyczne próby ich realizacji. Druga główna część pracy jest poświęcona genezie, organizacji i bazie dydaktycznej Szkoły Rycerskiej oraz jej funkcjonowaniu, a także procesowi kształcenia i wychowania kadetów. Tę część zamyka próba oceny znaczenia akademii dla rozwoju polskiego życia politycznego i funkcjonowania armii Rzeczypospolitej. Monografia zawiera też indeksy – osobowy i nazw geograficznych, gdzie można znaleźć informacje o kadetach szkoły, ale w miarę pełnej listy takowych i tu nie ma. Niemniej, bardzo dziękuje za wskazówkę może coś tam znajdę. Uśmiech

Sob 15 Gru, 2018 10:03

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

40. Józef Mądrzycki - ksdet Szkoły Rycerskiej w latach 1784 - 1790. Uczestnik wojny polsko - rosyjskiej 1792 w randze podporucznika. Potem brał udział w Insurekcji Kościuszkowskiej, gdzie za zasługi otrzymał awans na porucznika. Po upadku powstania emigrował. Wstapił do Legionów Polskich we Włoszech. Po reorganizacji legionów służył w randze kapitana kompanii grenadierów w II batalionie 114 półbrygady. Podczas walki na San Domingo został ranny i zmarł w szpitalu w Corail.

41. Romuald Giedroyć - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1765 - 1768, późniejszy generał dywizji Królestwa Polskiego. Podczas Konfederacji Barskiej przystąpił do powstańców i służył pod komendą Kazimierza Pułaskiego, a później Michała Ogińskiego. Walczył pod Grodnem, Mołczadzią, Bezdzieżem i do zakończenia konfederacji dosłużył się stopnia majora. W 1778 roku został mianowany wicebrygadierem litewskich huzarów. W czasie wojny polsko-rosyjskiej w 1792 roku dosłużył się stopnia generała majora. Brał udział w insurekcji kościuszkowskiej. 24 kwietnia 1794 roku został wybrany do Rady Najwyższej Rządowej Litewskiej w Wilnie. Stał się jednym z najbardziej zaufanych zastępców naczelnika Jakuba Jasińskiego. W czasie działań wojennych na terenie Kurlandii w dowód uznania za sukcesy został awansowany na generała lejtnanta. Po upadku powstania dostał się do niewoli rosyjskiej, z której jednak został szybko zwolniony i wyjechał do Paryża. Do kraju powrócił w 1803, ale nie udzielał się politycznie. Dopiero w 1812 roku podczas marszu armii napoleońskiej na Moskwę powierzono mu funkcję organizatora pospolitego ruszenia na Litwie. Po klęsce tej wyprawy był dowódcą pułku litewskich ułanów osłaniających odwrót Napoleona I. Podczas bitwy pod Sierakowem 13 lutego 1813 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Do 1815 roku przebywał na zesłaniu w Archangielsku. Po utworzeniu Królestwa Polskiego powrócił do Warszawy. Został lojalnym poddanym cara Aleksandra I. Wszedł w skład Komitetu Wojennego i został awansowany na generała dywizji.

42. Walenty Borowski - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1785 - 1791. W 1794 walczył w stopniu podporucznika jako dowódca oddziału w Powstaniu Kościuszkowskim. Po upadku powstania emigrował. Następnie wstąpił do formowanych przez gen. Henryka Dąbrowskiego Legionów Polskich i aktywnie pomagał je formować, za co przy pierwszych nominacjach 23 stycznia 1797 został awansowany na kapitana strzelców. Odbył kampanie: 1797 r. (Wenecja), 1798-9 (St Leo, Rzym. Po krwawej bitwie nad Trebbią (17-19 czerwca 1799 r.), 15 lipca 1799 awansował go Dąbrowski na majora, (ale bez etatu, tak że nadal w rzeczywistości był kapitanem). Przy reorganizacji Legii, w roku 1800 popadł w Marsylii w zatarg z gen. Dąbrowskim na tle swojego awansu, i zażądał dymisji. Odebrał ją pół roku później i w lipcu 1801 opuścił służbę wojskową. W maju 1807 wstąpił do wojsk Księstwa Warszawskiego i został mianowany szefem batalionu 9. p. p. W roku 1909 awansował na majora. W 1912 brał udział w wyprawie moskiewskiej (Czaśniki, Smolany, Berezyna). W 1913 przeszedł do służby w 4. p. p. i walczył z nim aż do upadku Napoleona.

43. Wincenty Aksamitowski - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1774 - 1780, późniejszy generał dywizji armii Księstwa Warszawskiego. W roku 1783 rozpoczął służbę liniową. Walczył w stopniu kapitana w wojnie z Rosją w 1792 roku jako dowódca kompanii w bitwach pod Zieleńcami i Ostrogiem. Tam dostał się do niewoli. Przejął czasowo służbę w wojsku rosyjskim. Po wybuchu powstania 1794 roku przedostał się do wojsk polskich i ponownie w randze kapitana walczył w obronie Warszawy. Po upadku powstania przez Galicję przedostał się do Włoch. Od 1797 walczył w Legionach, pełniąc funkcję szefa batalionu. Od 1801 był dowódcą 2 półbrygady wysłanej na San Domingo. W wyprawie tej nie wziął udziału zasłaniając się koniecznością uporządkowania finansów jednostki. W latach 1803-1806 służył w armii francuskiej, walczył pod Jeną. W 1806 przeszedł do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu generała z i objął stanowisko dowódcy artylerii. W kampanii moskiewskiej 1812 był zastępcą szefa sztabu króla Neapolu Joachima Murata, a w kampanii 1813 dowodził jazdą w Dywizji Dąbrowskiego. Walczył pod Lipskiem i Hanau. W roku 1815 powrócił do kraju i rozpoczął służbę w armii Królestwa Polskiego. Był komendantem wojskowym departamentu siedleckiego. W kwietniu 1816 przeszedł do rezerwy ze względu na stan zdrowia.

44. Błażej Winiarski - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1781 - 1788. Wziął udział w wojnie polsko - rosyjskiej w 1792 w stopniu porucznika. Potem uczestniczy w insurekcji kościuszkowskiej i w 1794 za zasługi zostaje awansowany na kapitana. Po upadku powstania przedostał się do Francji i od 26.10.1795 za zgodą francuskiego ministra wojny w armii francuskiej służy jako ochotnik. Dnia 28 kwietnia 1797 zgłasza się do Legionów Polskich. Z cytadeli Lille przez Dijon i Chambery dostaje się do Mediolanu, gdzie 1.08.1797 zostaje mianowany kapitanem "numer jeden" tj. najstarszym. Organizuje kilkuset ochotników. Dowódca batalionu Chamont bardzo go chwali i obdarza dużym zaufaniem, zastępczo powierzając dowództwo nad batalionem. Wystawiony na listy jako major, wobec sprzeciwu miejscowych władz z dniem 6 sierpnia podany jako major z ranga kapitana. Niestety gen. Dąbrowski na majora II batalionu 2 Legii przysyła Leona Mościckiego. Oburzyło to Winiarskiego, który udał się z ta sprawą do Mediolanu. Nie wskórawszy nic u Dąbrowskiego poczuł się obrażony i 11 grudnia 1797 roku złożył dymisję, która z prawem zachowania stopnia i munduru została przyjęta z dniem 25 lutego 1798. Dalsze jego losy są nieznane.


Ostatnio zmieniony przez Horoch dnia Pon 13 Cze, 2022 17:09, w całości zmieniany 1 raz

Sro 19 Gru, 2018 15:46

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

45. Józef Szymanowski - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał brygady powstania listopadowego. Po ukończeniu szkoły rozpoczął służbę liniową. Uczestniczył w powstaniu kościuszkowskim. Po jego upadku osiadł w rodzinnym majątku Grądy. Od 1806 w stopniu kapitana służył w armii Księstwa Warszawskiego. odbył kampanię pomorską i w 1807 kampanię mazurską. Potem przeniósł się do armii francuskiej, w 1808 awansował na szefa batalionu. W 1809 jako oficer sztabu marszałka Davouta walczył pod Ratyzboną, Aspern, Wagram i Ratyzboną. 14 czerwca 1810 został mianowany majorem. 8 sierpnia 1810 został przeniesiony do sztabu głównego armii Księstwa Warszawskiego. Ale jeszcze w tum samym roku został przydzielony do 2. pułku piechoty i w nim odbył wszystkie dalsze kampanie napoleońskie. Awans na pułkownik otrzymał w 1814 roku. W armii Królestwa Polskiego został dowódcą wzorowego batalionu szkoły podchorążych. W 1817 został zaszczycony tytułem fligeradiutant cara, ale w 1818 podał się do dymisji. Po wybuchu powstania w 1830 powrócił do służby, zorganizował i dowodził 19 pułkiem piechoty z którym walczył pod Ostrołęką. Generał od czerwca 1831. Uczestniczył w wyprawie na Litwę i z grupą gen. Franciszka Rohlanda złożył broń w Prusach Wschodnich. Po upadku powstania władze rosyjskie skonfiskowały jego majątek. Po uwolnieniu z internowania udał się na emigrację do Niemiec i Włoch. Od 1848 służył w armii Republiki Rzymskiej.

46. Stanisław Wojczyński - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1776-1781, późniejszy generał dywizji Królestwa Polskiego. W 1784 zostaje mianowany chorążym, a w 1792 rotmistrzem Kawalerii Narodowej. Był członkiem sprzysiężenia, przygotowującego wybuch powstania kościuszkowskiego. 10 maja 1794 proklamował powstanie w województwie rawskim. Potem został mianowany szef regimentu w dywizji gen. Jasińskiego. 9 września został dowódcą dywizji, a 26 października trafił do niewoli rosyjskiej. Po upadku insurekcji współdziałał z Dąbrowskim przy organizacji Legionów, ale do nich nie wstąpił. W roku 1806 został dowódcą brygady i komendantem departamentu płockiego. 1 grudnia 1811 awansował na generała dywizji. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego. W październiku 1813 został dowódcą oficerskiej gwardii honorowej, w składzie której dotrwał do upadku Napoleona. W maju 1814 roku wszedł w skład Komitetu Organizacyjnego Wojskowego, lecz wskutek zatargów, już na początku grudnia 1814 wycofał się z wojska. Po wybuchu powstania listopadowego, 5 grudnia 1831 powołany został przez Rząd Tymczasowy na naczelnego dowódcę Straży Bezpieczeństwa. 16 grudnia mianowany gubernatorem Warszawy, a 2 marca 1831 przeszedł na stanowisko dowódcy militarnego województwa krakowskiego. Po objęciu rządów przez Krukowieckiego pełnił obowiązki dowódcy gwardii honorowej. Po upadku powstania przebywał na emigracji.

47. Szymon Białowiejski - kadet Szkoły Rycerskiej. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej w 1792 roku w stopniu porucznika, od 1794 kapitan. Uczestniczył w insurekcji kościuszkowskiej, tuż przed upadkiem powstania został mianowany majorem. Od 26 października 1795 roku ochotnik armii francuskiej. Następnie wstąpił do Legionów Polskich we Włoszech i od kwiecień 1797 roku służył jako kapitan. 6 sierpnia 1797 roku został szefem I batalionu 2 Legii, wziął udział w zajęciu Rzymu, a także w kampanii neapolitańskiej (m.in. bitwa pod Gaetą). W roku 1799 brał udział w bitwach nad Trebbią i Bosco. Wyróżnił się podczas kampanii 1800-1801 przy oblężeniu Peschiery oraz blokady Mantui. Następnie wysłano go na Elbę. W latach 1803-1804 był żołnierzem w różnych państewkach włoskich. W 1807 uczestniczył w organizowaniu armii polskiej. 1 lipca 1807 roku otrzymał stopień pułkownika i został dowódcą 2 Pułku Piechoty Legii Nadwiślańskiej.

48. Stanisław Poniński - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1793 - 1794. Po likwidacji szkoły wyjechał do Saksonii i studiował w Halle prawo. W 1803 powrócił do kraju i zajął się administracją dóbr rodzinnych. W roku 1809 po rozbiciu przez Napoleona Prus i wkroczeniu do Wielkopolski wojsk francuskich Poniński wystawił 4 pułk piechoty. Walczył w bitwach pod Iławą, Gdańskiem i Frydlandem. Po podpisaniu pokoju w Tylży wystąpił z wojska. Po upadku Napoleona brał udział w 1817 w konsultacjach z rządem pruskim w sprawie administracji Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W latach 1827–1837 był wicemarszałkiem, a w latach 1837–1843 marszałkiem sejmu prowincjonalnego w Poznańskiem.

Sro 19 Gru, 2018 17:25

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

49. Piotr Strzyżewski - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1791 - 1794. Wziął udział w powstaniu kościuszkowskim i awansował na stopień porucznika. Po upadku powstania, przebywał w Warszawie. W roku 1806 wstąpił do pułku kawalerii krakowskiej Męcińskiego jako szef szwadronu. W dniu 1 kwietnia 1807 roku szwadron Strzyżewskiego został wcielony do 3 pułku, z którym wziął udział w walkach pod Wałami, Jedwabnem i Pasymem. Po rozpoczęciu wojny 1809 roku wraz z innymi pułkami kawalerii skupiony na południe od Warszawy, wziął udział w bitwie pod Raszynem, podczas której został ranny. Potem uczestniczył ze swoim szwadronem w natarciu na Galicję i zdobyciu Zamościa. Za zasługi w wyzwalaniu Galicji, o otrzymał 9 października 1809 roku stopień podpułkownika z przydziałem do 14 pułku kirasjerów. 20 kwietnia 1810 został przeniesiony do 16 pułku gdzie służył aż do upadku Napoleona.

50. Józef Dwernicki - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1791 -1795, późniejszy generał, dowódca kawalerii w powstaniu listopadowym. Po opuszczeniu szkoły powrócił do rodzinnego majątku i zajmował się gospodarstwem. W roku 1809 Dwernicki uzbroił swoim kosztem 80 ludzi ze swoich dóbr, przebył Zbrucz i połączył się z oddziałami wojska polskiego Piotra Strzyżewskiego pod Tarnopolem. Od tej pory rozpoczął się jego szlak bojowy walcząc pod Zaleszczykami, Tarnopolem, Chorostkowcem i Wieniawką. Za te walki, w których okrył się sławą, otrzymał stopień kapitana. W 1810 został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari i nominowany na szefa szwadronu 15 Pułku Ułanów. Na tym stanowisku odbył kampanię 1812 r. Brał udział kolejno we wszystkich większych bitwach Wielkiej Armii. W styczniu 1813 został grosmajorem, a w marcu ponownie otrzymał krzyż Virtuti Militari. Kilka dni później odznaczono go również francuskim krzyżem Legii Honorowej. Wielką brawurą odznaczył się w bitwie pod Lipskiem, wycofując się jako ostatni z pola bitwy, za co został awansowany na pułkownika. Po upadku Napoleona i utworzeniu Królestwa Kongresowego Dwernicki wraz z wojskiem powrócił do kraju. 20 stycznia 1815 Dwernicki został dowódcą 2 Pułku Ułanów, który początkowo stacjonował na Podlasiu i Lubelszczyźnie, następnie w Suwałkach. Dwernicki dowodził tym pułkiem przez 14 lat. Z okazji koronacji nowego cara – króla Mikołaja I w 1829 na wojsko spadły liczne awanse. Dwernicki został awansowany na generała brygady i przydzielony do sztabu dywizji strzelców konnych pod dowództwem gen. Kickiego. Potem Dwernicki objął dowództwo I Brygady w tej dywizji. Po wybuch powstania listopadowego w 1830 Rząd Narodowy powierzył mu dowództwo wydzielonego korpusu, który skierowano przeciwko wojskom rosyjskim gen. Fiodora Geismara. Do bitwy doszło pod Stoczkiem 14 lutego 1831. Korpus Dwernickiego rozbił wojska rosyjskie. Za to zwycięstwo Dwernicki został awansowany na generała dywizji. Dalszy szlak bitewny gen. Dwernickiego to Warka, Kozienice, Puławy, Kurów, Lublin i Zamość. Wszędzie odnosił zwycięstwa. W początkach kwietnia 1831 Dwernicki ruszył na Wołyń, gdzie miało wybuchnąć powstanie, ale do wybuchu nie doszło. Dwernicki walczył osamotniony i nie otrzymawszy posiłków, zagrożony rozbiciem swoich oddziałów przez liczniejsze siły rosyjskie zdecydował 27 kwietnia 1831 przekroczyć granice austriacką i złożyć broń. Po krótkim internowaniu wyjechał do Paryża na emigrację. W roku 1848 Dwernicki otrzymał zezwolenie na powrót do kraju (do Galicji). Przybycie jego do Lwowa stało się ogromnym wydarzeniem i rzadko kto był przyjmowany z taką czcią i uniesieniem.

51. Antoni Sałacki - kadet Szkoły Rycerskiej do której wstąpił w wieku lat ośmiu. W roku 1789 awansował na podporucznika. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku, walczył m.in. w bitwie pod Zieleńcami. W roku 1794 awansował na kapitana i wziął udział w obronie Warszawy. Z końcem tego roku już jako major poprosił o abszyt (zwolnienie ze służby). W roku 1810 Sałacki powrócił do wojska i podjął służbę w stopniu kapitana w korpusie saperów wojsk Księstwa Warszawskiego. Z końcem tegoż roku ponownie awansował na majora. Wyróżnił się w kampanii rosyjskiej 1812 i otrzymał za zasługi Order Virtuti Militari. Potem walczył w kampaniach 1813 i 1814 roku, po bitwie pod Lipskiem został odznaczony krzyżem Legii Honorowej. Po upadku Napoleona wstąpił do Korpusu Inżynierów. W roku 1820 awansował na pułkownika, a 24 maja 1829 roku na generała brygady. W roku 1931 Sałacki przystąpił do powstania listopadowego, ale w połowie roku został oskarżony o konszachty z dowództwem rosyjskim i uwięziony na zamku warszawskim. 15 sierpnia 1831 na zamek wdarł się rozwścieczony niepowodzeniami powstania motłoch i zlinczował Sałackiego i inne osoby przetrzymywane w areszcie. Był jednym z siedmiu generałów-Polaków i bohaterów kampanii napoleońskiej, którzy zginęli w czasie powstania listopadowego z rąk rodaków.

Czw 20 Gru, 2018 14:21

Powrót do góry
Robert05
Pułkownik

Pułkownik




Posty: 4535
Pochwał: 9
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

[quote="Horoch"]

Cytat:
W 2015 roku została wydana monografia poświęcona polskiemu szkolnictwu wojskowemu Szkolnictwo wojskowe I Rzeczypospolitej, która koncentruje się na genezie i dziejach Korpusu Kadetów.
Witam, w Wikipedii jako datę powstania Szkoły Rycerskiej podaje się 15 marca 1765r. W książce Lisowskiego w ogóle ta data nie pada, może wiesz co się tego dnia wydarzyło? Podobny dylemat mam z datą zakończenia działalności tej Szkoły czyli 30 listopada 1794r. Według Lisowskiego "30 listopada rozpoczęła się definitywna likwidacja szkoły. Dokonał jej ostatni komendant , generał Ignacy Wodzyński oraz Komisja Królewska, której przewodniczył generał lejtnant Gorzeński. 6 grudnia 1794r. w "Gazecie Warszawskiej" ukazał się Ordynans Najjaśniejszego Pana, dotyczący likwidacji Szkoły Rycerskiej, a 23 grudnia złożone zostały ostatnie podpisy zamykające 30-letni okres istnienia zakładu." W Wikipedii jako powód zamknięcia szkoły podano "Została zamknięta 30 listopada 1794r. decyzją władz rozbiorowych po upadku insurekcji kościuszkowskiej." Podczas gdy Lisowski podaje że :" I choć w listopadzie 1794r. w murach Pałacu Kazimierzowskiego było jeszcze 99 kadetów, to jednak zupełny brak funduszy zmusił króla, aby rozwiązał zakład, który sam budował z wielkim trudem przez 30 lat. " Czyli mamy dwa różne powody rozwiązania szkoły polityczny i finansowy. Ciekawostką jest że przed likwidacją szkoły, król apelował do rodziców kadetów aby nadal ich kształcili w Szkole Rycerskiej ale na własny koszt, jednak te zabiegi króla nie przyniosły efektu.
Jest jeszcze jedna kwestia do wyjaśnienia Wikipedia podaje że Szkołę Rycerską ukończyło około 650 kadetów i ok.300 eksternów. Problem polega na tym że eksterzy to też byli kadeci, tyle tylko że sami płacili za naukę, wyżywienie i mieszkali " na stancjach". Jeżeli przyjąć informacjie z Wklipedii za prawdziwe to kadetów było około 950. Pozdrawiam.

Czw 20 Gru, 2018 22:57

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Względem daty powołania i likwidacji Szkoły Rycerskiej trudno mi dyskutować. Przyjmuje to co jest powszechnie przyjęte, czyli 15 marca 1765 - dzień podpisania aktu utworzenia uczelni, który uznano za początek jej istnienia, choć jej organizacja trwała jak wiadomo jeszcze kilkanaście miesięcy i 30 listopada 1794 - zapewne dzień podpisania decyzji o likwidacji. Ty też proces zamykania uczelni był rozłożony w czasie i stad kolejne daty dotyczące procesu likwidacji szkoły. Trudno to jednak zweryfikować bez sięgnięcia po dokumenty w archiwach. Mając jednak nawet do nich dostęp podejrzewam, że ustalenie dokładnej daty jest praktycznie niemożliwe bowiem nie stało się to jednego konkretnego dnia.

Podobnie rzecz się ma z ustaleniem liczby kadetów. Najpewniej nie ma szczegółowych wykazów absolwentów z poszczególnych roczników kończących szkołę. Jeśli takie istniały być może zostały zniszczone, albo leżą gdzieś i czekają na odkrycie. Sądzę że liczba 650 kadetów została oparta o to co udało się zebrać w różnych dokumentach z okresu funkcjonowania szkoły. Przyznaje że analiza tego wykracza po za moje możliwości. Trudno też mi orzec czy kadetów i eksternów należy zsumować, być może masz rację. Choć wydaje mi się, że eksternów liczono oddzielnie nie tylko z racji pokrywania przez nich kosztów nauki. Po prostu nie byli oni wliczani w skład korpusu kadetów.

Sob 22 Gru, 2018 19:04

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

52. Michał Piotrowski - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1787- 1791, późniejszy generał brygady armii Księstwa Warszawskiego. Służył w 1 Wielkopolskiej Brygadzie Kawalerii Narodowej dochodząc do stopnia wicebrygadier. Wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej. Dowodził odcinkiem obrony Wisły k. Warszawy. W 1794 mianowany na generała. Po upadku powstania pozostał poza wojskiem. Do służby powrócił w 1807 roku i jako generał objął dowództwo Brygady Piechoty w 2 Dywizji Piechoty. W kampanii austriackiej był komendantem Modlina i dowódcą obrony przepraw na Wiśle. W roku 1810 został wojskowym komendantem departamentu radomskiego. Uczestniczył w kampanii saskiej i francuskiej 1813 - 1814. Po upadku Napoleona przyprowadził do kraju resztki Wojska Polskiego z Danii i Hamburga. Od 1815 był dowódcą Brygady Jazdy w armii Królestwa Polskiego.

53. Stefan Granowski herbu Leliwa - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1768 – 1774. Był w Korpusie wicebrygadierem, a równocześnie kapitan w 13 regimencie pieszym. W latach 1774-1777 odbył studia wojskowe w Niemczech i Francji, po powrocie został mianowany majorem 13 regimentu pieszego koronnego. W roku 1783 awansował na podpułkownika. Dowodził 13 regimentem w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku. Odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami i Dubienką, za co 18 lipca 1792 roku został awansowany na pułkownika. Po wybuchu powstania kościuszkowskiego natychmiast zgłosił się do służby. 24 kwietnia 1794 za położone zasługi Tadeusz Kościuszko awansuje go na generała majora. Walczył pod Szczekocinami, gdzie zostaje ranny. Po upadku powstaniu odszedł z wojska.

54. Franciszek Ksawery Wyszkowski herbu Korwin - kadet Szkoły Rycerskiej. Po ukończeniu szkoły służył w regimencie kirasjerów w wojsku austriackim dochodząc do rangi rotmistrza. 16 maja 1792 przeniósł się do Wojska Polskiego i otrzymał stopień majora. Służąc w szeregach 7 Brygady Kawalerii Narodowej został zmuszony przez targowiczan do aktu lojalności i pozostania z Brygadą za kordonem rosyjskim. Na pierwszą wieść o wybuchu insurekcji 1794 przebił się z Podola w Lubelskie. Pod Starym Konstantynowem zdobył działa i kasę. Odznaczył się w bitwie pod Chełmem, Gołkowem i w obronie Warszawy. W uznaniu męstwa i talentu taktycznego Tadeusz Kościuszko mianował go na brygadierem. Po upadku powstania wyemigrował do Paryża, a potem do Wenecji. Działał aktywnie w emigracyjnej lewicy, występując przeciwko Janowi Henrykowi Dąbrowskiemu i idei tworzenia Legionów Polskich we Włoszech. W roku 1797 skorzystał z ogłoszonej przez cara Pawła I amnestii i powrócił do Polski. Osiadł na Litwie.

55. Michał Ignacy Kamieński - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1770–1776, późniejszy generał dywizji Księstwa Warszawskiego. Służbę rozpoczął 1 września 1777 roku w 5 pułku przedniej straży koronnej w stopniu chorążego. Po przejściu niższych stopni oficerskich w roku 1789 awansował na majora. W 1790 został podpułkownikiem. W 1792 walczył przeciwko interwencji rosyjskiej. Odznaczył się pod Wiszniopolem za co awansował na pułkownika i został kawalerem Krzyża Orderu Virtuti Militari. 10 kwietnia 1794 wyróżnia się walecznościa i umiejętnościami w bitwie pod Szczekocinami i awansował na generała majora. Pod Maciejowicami dostał się do niewoli rosyjskiej. W 1795 dzięki staraniom przyjaciół odzyskał wolność i osiadł na roli. W roku 1808 jako generał nadliczbowy pełnił służbę w Sztabie Generalnym armii Księstwa Warszawskiego. W 1809 walczył pod Raszynem, potem o Zamość. Z generałem Rożnieckim zajmuje Lwów i organizował tam rząd tymczasowy. W 1810 zostaje komendantem wojskowym departamentu siedleckiego. W 1812 bierze udział w kampanii napoleońskiej, dowodząc Dywizją Jazdy V Korpusu Polskiego Wielkiej Armii. Jako dowódca straży przedniej Wielkiej Armii poniósł porażkę pod Romanowem. W czasie walk odwrotowych zostaje ciężko ranny i dostaje się do niewoli. Uwolniony w 1814 powrócił do swego majątku Roskosz niedaleko Białej, gdzie zmarł 31 grudnia 1815 roku.

Wto 25 Gru, 2018 19:53

Powrót do góry
Horoch
Porucznik

Porucznik





Posty: 592
Pochwał: 1
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

Absolwenci Szkoły Rycerskiej

56. Ksawery Popiel - kadet Szkoły Rycerskiej w latach 1780-1787. Był adiutantem generała Michała Lubomirskiego z rangą chorążego. Potem w insurekcji kościuszkowskiej był majorem milicji wołyńskiej.

57. Aleksander Antoni Oborski - kadet Szkoły Rycerskiej w lata 1785 – 1792. Służbę rozpoczął w stopniu chorążego artylerii koronnej. Uczestniczył w wojnie 1792 roku i powstaniu kościuszkowskim, awansując na porucznika. W roku 1798 wstąpił do Legionów Polskich, odbył kampanię włoską. Po zawarciu pokoju w Lunéville wrócił do Polski. W 1807 znów wstąpił do wojska, aby wziąć udział w kampanii pruskiej, w trakcie której awansował na kapitana 3 Pułku Ułanów, a następnie szefa szwadronu w 8 Pułku Ułanów. W wojnie austriackiej walczył pod dowództwem generała Różnieckiego. Uczestniczył w bitwie pod Raszynem, gdzie wyróżnił się i otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari. Wojnę 1812 roku odbył w stopniu majora w 13 pułku srebrnych huzarów w V korpusie ks. Józefa Poniatowskiego. Za tę kampanię uzyskał Order Obojga Sycylii przyznany przez Murata. W roku 1813 dowodził Pułkiem Ułanów Księstwa Warszawskiego. Uczestniczył w wojnach napoleońskich aż do roku 1814 i doszedł do stopnia pułkownika. Po upadku Napoleona odszedł z wojska. Wziął udział w powstaniu listopadowym 1831, jako dowódca pułku jazdy, sformowanego z ochotników. Walczył pod Ostrołęką 25 lutego 1831.

58. Michał Mikołaj Cichocki - kadet Szkoły Rycerskiej, późniejszy generał brygady Księstwa Warszawskiego. Służbę rozpoczął w 1785 roku w artylerii koronnej. W stopniu porucznika, potem kapitana brał udział w wojnie 1792 z Rosją. Odznaczył się w bitwie pod Dubienką. W 1793 podał się do dymisji. Do służby powrócił w 1794 po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej. Jako oficer sztabu generała Mokronowskiego, doszedł do stopnia pułkownika. Po upadku insurekcji pozostał poza wojskiem. Od roku 1806 służył w Ministerstwie Wojny Księstwa Warszawskiego. W 1809 zostaje komendantem placu w Lublinie, potem dowódcą 9 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego. Walczy w Hiszpanii w ramach interwencji francuskiej. Potem uczestniczy w wojnie polsko - rosyjskiej roku 1812. Osłania ze swym pułkiem przeprawę na Berezynie, gdzie 28 listopada 1812 zostaje ranny. 18 czerwca 1813 zostaje mianowany pułkownikiem 4 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego. 16 października 1813 w bitwie pod Lipskiem zostaje ponownie ranny. Za wykazaną waleczność i położone zasługi otrzymuje awans na generała. Po zakończeniu wojen napoleońskich wrócił do kraju. W roku 1815 otrzymuje dowództwo 3 Brygady Piechoty armii Królestwa Polskiego.

59. Grzegorz Komarnicki - kadet Szkoły Rycerskiej. Po ukończeniu szkoły służył w korpusie dochodząc do rangi brygadiera i równocześnie jako podpułkownik w 17 Regimencie Pieszym Koronnym. W 1794 podczas insurekcji kościuszkowskiej został mianowany pułkownikiem.

Wto 25 Gru, 2018 20:42

Powrót do góry
Robert05
Pułkownik

Pułkownik




Posty: 4535
Pochwał: 9
Odpowiedz do tematu Odpowiedz z cytatem

[quote="Horoch"]

Cytat:
Choć wydaje mi się, że eksternów liczono oddzielnie nie tylko z racji pokrywania przez nich kosztów nauki. Po prostu nie byli oni wliczani w skład korpusu kadetów.
Witam, według Lisowskiego byli oni wliczani w skład Kadetów. " Ostatecznie ustalony został również etat Korpusu, który składał się teraz z trzech brygad, tak zwanych kompletowych i jednej nadkompletowej. Nauka i wyżywienie kadetów w brygadzie nadkompletowej było w pełni opłacane przez rodziny i opiekunów z ich własnych funduszy. Kadeci będący w tej brygadzie w Korpusie, pobierali tylko nauki, mieszkając na stancjach u profesorów lub ich rodzin. I choć sprawozdania w tym względzie są bardzo skąpe, wiemy jednak że stanowili oni ok 30% uczącej się młodzieży. Na przykład w 1792r. pobierało nauki 27, a w 1794r. 29 eksternów. " s. 30.
Pozdrawiam.

Nie 30 Gru, 2018 0:34

Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:   
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Możesz dodawać załączniki w tym forum
Możesz ściągać pliki w tym forum



Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników Forum.
Redakcja magazynu "Inne Oblicza Historii" nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.